Dynamo to aplikacja do programowania wizualnego, którą można pobrać i uruchomić w samodzielnym trybie „piaskownicy” (odizolowanym) lub jako wtyczkę do innego oprogramowania, takiego jak Revit, FormIt lub Civil 3D.

Proces

Dodatek Dynamo umożliwia pracę w procesie programowania wizualnego, w którym łączy się elementy, aby zdefiniować zależności i sekwencje działań składających się na algorytmy niestandardowe. Algorytmów można używać do tworzenia szerokiej gamy aplikacji — od przetwarzania danych po generowanie geometrii — wszystko to w czasie rzeczywistym i bez pisania jakiegokolwiek kodu (code).

Łączenie węzłów z przewodami

Węzły i przewody są kluczowymi komponentami dodatku Dynamo, które obsługują proces programowania wizualnego. Pomaga to w tworzeniu silnych powiązań wizualnych i systemowych między częściami projektu. Za pomocą prostego kliknięcia myszą można łatwo połączyć węzły podczas opracowywania i optymalizowania procesu roboczego projektowania.

Co można osiągnąć za pomocą dodatku Dynamo?

Od programowania wizualnego do obsługi procesów projektowych po opracowywanie niestandardowych narzędzi — dodatek Dynamo stanowi nieodłączną część szerokiej gamy niezwykłych zastosowań.

Obserwuj tablicę dodatku Dynamo w działaniu w serwisie Pinterest.

Przegląd interfejsu użytkownika

Interfejs użytkownika (UI) aplikacji Dynamo jest podzielony na pięć głównych regionów. Krótko je tutaj omówimy i objaśnimy dokładniej obszar roboczy oraz bibliotekę w kolejnych sekcjach.

1. Menu

2. Pasek narzędzi

3. Biblioteka

4. Obszar roboczy

5. Pasek uruchamiania

Menu

Tutaj znajdują się menu podstawowych funkcji aplikacji Dynamo. Podobnie jak w większości programów systemu Windows, operacje związane z zarządzaniem plikami i dotyczące wyboru oraz edycji elementów znajdują się w dwóch pierwszych menu. Pozostałe menu są bardziej specyficzne dla dodatku Dynamo.

Menu aplikacji Dynamo

Ogólne informacje i ustawienia można znaleźć w menu rozwijanym aplikacji Dynamo.

1. Informacje — dowiedz się, jaka wersja aplikacji Dynamo jest zainstalowana na komputerze.

2. Umowa dotycząca gromadzenia danych o użytkowaniu — umożliwia to zaakceptowanie lub odrzucenie opcji udostępniania danych użytkownika w celu ulepszenia aplikacji Dynamo.

3. Preferencje — zawiera ustawienia, takie jak dokładność dziesiętna i jakość renderingu geometrii w aplikacji.

4. Zakończ dodatek Dynamo

Pomoc

Jeśli nie wiesz, co zrobić dalej, skorzystaj z menu Pomoc. Możesz odwiedzić jedną z informacyjnych witryn internetowych dotyczących aplikacji Dynamo za pośrednictwem przeglądarki internetowej.

1. Pierwsze kroki — krótkie wprowadzenie do korzystania z dodatku Dynamo.

2. Interaktywne podręczniki —

3. Przykłady — informacyjne pliki przykładowe.

4. Słownik Dynamo — zasoby z dokumentacją dla wszystkich węzłów.

5. Witryna Dynamo — wyświetl projekt Dynamo w serwisie GitHub.

6. Witryna wiki Dynamo — odwiedź witrynę wiki, aby dowiedzieć się więcej na temat opracowywania rozwiązań za pomocą interfejsu API Dynamo, obsługi bibliotek i narzędzi.

7. Wyświetl stronę startową — wróć do strony startowej dodatku Dynamo z poziomu dokumentu.

8. Zgłoś błąd — zgłoś problem w serwisie GitHub.

Pasek narzędzi

Pasek narzędzi Dynamo zawiera szereg przycisków umożliwiających szybki dostęp do plików oraz polecenia Cofnij [Ctrl+Z] i Ponów [Ctrl+Y]. Po skrajnej prawej stronie znajduje się kolejny przycisk, który umożliwia wyeksportowanie migawki obszaru roboczego. Jest on wyjątkowo przydatny do tworzenia dokumentacji i udostępniania.

Biblioteka

Biblioteka Dynamo jest kolekcją bibliotek funkcjonalnych, z których każda zawiera węzły pogrupowane według kategorii. Składa się ona z bibliotek podstawowych dodawanych podczas domyślnej instalacji aplikacji Dynamo. W miarę objaśniania korzystania z niej będziemy demonstrować, jak rozszerzyć funkcje podstawowe za pomocą węzłów niestandardowych i dodatkowych pakietów. W sekcji Biblioteka przedstawimy bardziej szczegółowe wskazówki dotyczące korzystania z niej.

Obszar roboczy

W obszarze roboczym tworzymy programy wizualne. Można również zmienić odpowiednie ustawienie podglądu, aby wyświetlać tu geometrie 3D. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Obszar roboczy.

Pasek uruchamiania

Tutaj uruchamia się skrypty Dynamo. Kliknij ikonę listy rozwijanej na przycisku wykonywania, aby przełączać się między trybami.

• Automatycznie: uruchamia skrypt automatycznie. Zmiany są aktualizowane w czasie rzeczywistym.

• Ręcznie: skrypt jest uruchamiany tylko po kliknięciu przycisku Uruchom. Ta opcja jest przydatna przy wprowadzaniu zmian w złożonym, „intensywnym” skrypcie.

• Okresowy: ta opcja jest domyślnie wyszarzona. Jest dostępna tylko wtedy, gdy używany jest węzeł DateTime.Now. Wykres można skonfigurować tak, aby był uruchamiany automatycznie w określonych odstępach czasu.

Biblioteka zawiera wszystkie wczytane węzły, w tym dziesięć domyślnych kategorii węzłów dołączonych do instalacji oraz dodatkowo wczytane węzły niestandardowe lub pakiety. Węzły w bibliotece są zorganizowane hierarchicznie w obrębie bibliotek, kategorii i, w razie potrzeby, podkategorii.

• Węzły podstawowe: dostarczane z instalacją domyślną.

• Węzły niestandardowe: zapisz często używane procedury lub wykres specjalny jako węzły niestandardowe. Węzły niestandardowe można również udostępniać społeczności

• Węzły z aplikacji Package Manager: kolekcja opublikowanych węzłów niestandardowych.

Hierarchia biblioteki dla kategorii

Przeglądanie tych kategorii jest najszybszym sposobem zrozumienia hierarchii tego, co można dodać do obszaru roboczego, a także najlepszym sposobem odnajdowania nowych węzłów, których wcześniej nie używano.

Przeglądaj bibliotekę, klikając poszczególne menu, aby rozwijać kategorie i ich podkategorie

1. Biblioteka

2. Kategoria

3. Podkategoria

4. Węzeł

Zapewnia to dodatkowe skategoryzowanie węzłów należących do tej samej podkategorii w zależności od tego, czy węzły tworzą dane, wykonują operacje, czy wysyłają zapytania dotyczące danych.

Umieść wskaźnik myszy na węźle, aby wyświetlić informacje bardziej szczegółowe od jego nazwy i ikony. Dzięki temu można szybko zrozumieć, do czego służy węzeł, jakich wejść wymaga i jakie będą jego dane wyjściowe.

1. Opis — prosty opis węzła

2. Ikona — większa wersja ikony w menu Biblioteka

3. Wejścia — nazwa, typ danych i struktura danych

4. Wyjścia — typ danych i struktura

Szybkie wyszukiwanie w bibliotece

Jeśli dosyć dobrze wiadomo, jaki węzeł ma zostać dodany do obszaru roboczego, wpisz w polu Wyszukaj nazwę węzła, aby wyszukać wszystkie pasujące węzły.

Wybierz, klikając węzeł, który chcesz dodać, lub naciśnij klawisz Enter, aby dodać wyróżnione węzły do środka obszaru roboczego.

Wyszukiwanie według hierarchii

Podczas wyszukiwania węzłów oprócz słów kluczowych można wpisywać hierarchię, oddzielając jej elementy kropkami w polu wyszukiwania. Można tak również robić w węzłach Code Block (w których jest używany język tekstowy dodatku Dynamo).

Hierarchia każdej biblioteki jest odzwierciedlona w nazwach węzłów dodawanych do obszaru roboczego.

Wpisanie różnych części miejsca węzła w hierarchii biblioteki w formacie library.category.nodeName zwraca różne wyniki:

• library.category.nodeName

• category.nodeName

• nodeName lub keyword

Zazwyczaj nazwa węzła w obszarze roboczym jest renderowana w formacie category.nodeName, z pewnymi ważnymi wyjątkami, szczególnie w przypadku kategorii widoków i wejść.

Należy zwrócić uwagę na podobnie nazwane węzły i na różnicę ich kategorii:

• Węzły z większości bibliotek mają format kategorii

• Węzły Point.ByCoordinates i UV.ByCoordinates mają tę samą nazwę, ale pochodzą z różnych kategorii

• Istotne wyjątki to funkcje wbudowane, Core.Input, Core.View i operatory

Często używane węzły

Do podstawowej instalacji dodatku Dynamo dołączono setki węzłów — które są niezbędne do tworzenia programów wizualnych? Skupmy się na tych, które pozwalają zdefiniować parametry programu (Input), wyświetlić wyniki działania węzła (Watch) oraz zdefiniować wyjścia lub funkcjonalność za pomocą skrótu (Code Block).

Węzły Input

Węzły Input (wejścia) są podstawowym sposobem obsługi kluczowych parametrów programu wizualnego przez użytkownika — Ciebie lub kogoś innego. Oto kilka pozycji dostępnych w bibliotece podstawowej:

Watch oraz Watch3D

Węzły Watch (obserwacyjne) są niezbędne do zarządzania danymi, które przepływają przez program wizualny. Wynik węzła można wyświetlić w podglądzie danych węzła, umieszczając wskaźnik myszy na węźle.

Przydatne jest wyświetlenie informacji w węźle Watch

Można też wyświetlić wyniki geometrii za pomocą węzła Watch3D.

Oba te elementy znajdują się w kategorii widoku w bibliotece podstawowej.

Code Block

Węzły Code Block (bloki kodu) umożliwiają definiowanie bloku kodu z wierszami oddzielonych średnikami. Może to być coś tak prostego, jak X/Y.

Oto prosty przykład (z instrukcjami) użycia węzła Code Block w skrypcie.

1. Kliknij dwukrotnie, aby utworzyć węzeł Code Block

2. Circle.ByCenterPointRadius(x,y);Typ

3. Kliknij obszar roboczy, aby wyczyścić zaznaczenie i automatycznie dodać wejścia x i y.

4. Utwórz węzły Point.ByCoordinates i Number Slider, a następnie połącz je z wejściami bloku kodu.

5. Wynik wykonania programu wizualnego jest pokazany jako okrąg w podglądzie 3D

Niniejszy przewodnik zawiera rozdziały opracowane na platformie Mode Lab. Te rozdziały są poświęcone podstawom, które należy opanować, aby szybko rozpocząć tworzenie własnych programów wizualnych za pomocą dodatku Dynamo. Zawarto w nich też sugestie dotyczące dalszego doskonalenia umiejętności związanych z dodatkiem Dynamo.

Podręcznik użytkownika Primer

Ten podręcznik jest przeznaczony dla czytelników z różnych środowisk i na różnych poziomach umiejętności. Ogólne wprowadzenie dotyczące konfiguracji dodatku Dynamo, interfejsu użytkownika i kluczowych pojęć można znaleźć w poniższych sekcjach. Zalecamy, aby nowi użytkownicy zapoznali się z następującymi tematami:

Dla użytkowników, którzy chcieliby lepiej zrozumieć poszczególne elementy, takie jak określone węzły i pojęcia, omówiliśmy odpowiednie podstawy w poświęconych im rozdziałach.

Z myślą o użytkownikach chcących zobaczyć prezentację procesów roboczych dodatku Dynamo w sekcji „Przykładowe procesy robocze” uwzględniono niektóre wykresy. Aby utworzyć własne wykresy Dynamo, postępuj zgodnie z dołączonymi instrukcjami.

Społeczność

Platforma

Dodatek Dynamo ma być narzędziem do programowania wizualnego dla projektantów, dzięki czemu pozwala tworzyć narzędzia, które korzystają z zewnętrznych bibliotek lub dowolnego produktu firmy Autodesk mającego interfejs API. Dzięki środowisku Dynamo Sandbox można tworzyć programy w tak zwanym trybie piaskownicy (izolowanym). Wciąż powstają nowe rozwiązania obejmujące dodatek Dynamo.

Kod źródłowy projektu jest typu open source, co pozwala rozszerzać jego funkcjonalność bez ograniczeń. Zajrzyj na stronę tego projektu w serwisie GitHub — przejdź do części „Works in Progress”, aby przekonać się, jak użytkownicy dostosowują dodatek Dynamo.

Przeglądaj, twórz odgałęzienia i rozpocznij rozszerzanie dodatku Dynamo stosownie do własnych potrzeb

Ta część zawiera wprowadzenie do podstawowych węzłów dostępnych w bibliotece dodatku Dynamo, które pomogą w profesjonalnym tworzeniu własnego programu wizualnego.

• Geometria do projektowania obliczeniowego: jak pracować z elementami geometrycznymi w dodatku Dynamo? Poznaj wiele sposobów tworzenia prostych lub złożonych geometrii z obiektów elementarnych.

• Składniki programów: co to są „dane” i jakie są podstawowe typy, z których można korzystać w programach? Dowiedz się więcej na temat włączania operacji matematycznych i logicznych do procesu roboczego projektowania.

• Projektowanie z użyciem list: jak zarządzać strukturami danych i je koordynować? Dowiedz się więcej na temat pojęcia listy i wykorzystaj ją do efektywnego zarządzania danymi projektowymi.

• Słowniki w dodatku Dynamo: czym są słowniki? Dowiedz się, jak używać słowników do wyszukiwania określonych danych i wartości z istniejących wyników.

Węzły

W dodatku Dynamo węzły są obiektami, które można połączyć w celu utworzenia programu wizualnego. Każdy węzeł wykonuje operację — czasami może ona być tak prosta, jak przechowywanie liczby, ale może być bardziej skomplikowana, na przykład tworzenie lub przywoływanie geometrii.

Budowa węzła

Większość węzłów w dodatku Dynamo składa się z pięciu części. Istnieją wyjątki, takie jak węzły Input, ale budowę każdego węzła można opisać w następujący sposób:

1. Nazwa — nazwa węzła w konwencji nazewnictwa Category.Name

2. Część główna — treść główna węzła, kliknięcie której prawym przyciskiem myszy powoduje przedstawienie opcji na poziomie całego węzła

3. Porty (wejściowe i wyjściowe) — gniazda dla przewodów, które dostarczają dane wejściowe do węzła, jak również wyprowadzają wyniki działania węzła

4. Wartość domyślna — po kliknięciu prawym przyciskiem myszy portu wejściowego: niektóre węzły mają wartości domyślne, które mogą być używane lub nie.

5. Ikona skratowania — wskazuje opcję skratowania określoną dla wejść zgodnej listy (więcej informacji na ten temat przedstawiono w dalszej części)

Porty wejść/wyjść węzłów

Wejścia i wyjścia węzłów są nazywane portami i działają jak gniazda dla przewodów. Dane są przekazywane do węzła przez porty po lewej stronie i wypływają z węzła po wykonaniu jego operacji po prawej stronie.

Porty oczekują, że otrzymają dane określonego typu. Na przykład podłączenie liczby, takiej jak 2,75, do portów w węźle Point By Coordinates („punkt według współrzędnych”) spowoduje utworzenie punktu. Jednak jeśli do tego samego portu zostanie podłączony ciąg „Czerwony”, spowoduje to błąd.

1. Etykieta portu

2. Etykieta narzędzia

3. Typ danych

4. Wartość domyślna

Stany węzłów

Dodatek Dynamo wskazuje stan wykonania programu wizualnego przez renderowanie węzłów w różnych schematach kolorów na podstawie stanów poszczególnych węzłów. Hierarchia stanów jest zgodna z następującą sekwencją: Błąd > Ostrzeżenie > Informacje > Podgląd.

Po ustawieniu wskaźnika myszy na nazwie lub portach albo kliknięciu ich prawym przyciskiem myszy wyświetlane są dodatkowe informacje i opcje.

1. Dostarczone dane wejściowe — węzeł z niebieskimi paskami pionowymi nad portami wejściowymi jest poprawnie połączony i wszystkie jego dane wejściowe są pomyślnie połączone.

2. Niedostarczone dane wejściowe — w przypadku węzła z czerwonym paskiem pionowym nad co najmniej jednym portem wejściowym należy połączyć wskazane dane wejściowe.

3. Funkcja — węzeł, który generuje funkcję i ma szary pasek pionowy nad portem wyjściowym, jest węzłem funkcji.

4. Wybrane — obecnie wybrane węzły mają błękitne wyróżnienie wokół obramowania.

5. Zablokowanie — półprzezroczysty węzeł niebieski jest zablokowany, co oznacza zawieszenie jego wykonywania

7. Ostrzeżenie — żółty pasek stanu pod węzłem wskazuje stan ostrzeżenia, co oznacza, że w węźle brakuje danych wejściowych lub typy danych są nieprawidłowe.

8. Błąd — czerwony pasek stanu poniżej węzła wskazuje, że węzeł jest w stanie błędu.

9. Informacja — niebieski pasek stanu pod węzłem wskazuje stan informacji; jest to oznaczenie przydatnych informacji o węzłach. Stan ten może być wyzwalany przy zbliżaniu się do maksymalnej wartości obsługiwanej przez węzeł, gdy węzeł jest używany w sposób, który może mieć wpływ na wydajność itp.

Obsługa węzłów z błędami lub ostrzeżeniami

1. Etykieta narzędzia z ostrzeżeniem — wartość „null” lub nie można zinterpretować danych jako wartości typu Double, czyli liczby

2. Użyj węzła Watch, aby sprawdzić dane wejściowe

3. Wcześniejszy węzeł przechowuje wartość „Czerwony”, a nie liczbę

Blokowanie węzłów

W niektórych sytuacjach może zaistnieć potrzeba zapobiegania wykonywaniu określonych węzłów w programie wizualnym. Można to zrobić przez „zablokowanie” węzła — odpowiednia opcja jest dostępna w menu kontekstowym węzła.

Zablokowanie węzła powoduje zablokowanie też węzłów znajdujących się po nim. Oznacza to, że wszystkie węzły zależne od wyniku zablokowanego węzła również zostaną zablokowane.

Przewody

Przewody łączą węzły, aby utworzyć zależności i ustalić przepływ programu wizualnego. Możemy interpretować je jako przewody elektryczne, które przenoszą impulsy z jednego obiektu do następnego.

Przepływ programu

Przewód łączy port wyjściowy jednego węzła z portem wejściowym innego węzła. Ta kierunkowość określa przepływ danych w programie wizualnym.

Porty wejściowe znajdują się po lewej stronie węzłów, a porty wyjściowe — po ich prawej stronie, dlatego możemy ogólnie powiedzieć, że program przepływa od lewej strony do prawej.

Tworzenie przewodów

Utwórz przewód, klikając lewym przyciskiem myszy port, a następnie klikając lewym przyciskiem myszy port innego węzła, aby utworzyć połączenie. W trakcie tworzenia połączenia przewód będzie wyświetlany jako kreskowany, a po pomyślnym połączeniu zostanie przyciągnięty i stanie się linią ciągłą.

Dane zawsze będą przepływać przez ten przewód z wyjścia do wejścia. Można jednak utworzyć przewód w dowolnym kierunku, jeśli chodzi o sekwencję klikania połączonych portów.

Edytowanie przewodów

Często chcemy dostosować przepływ programu w programie wizualnym, edytując połączenia reprezentowane przez przewody. Aby edytować przewód, kliknij lewym przyciskiem myszy już połączony port wejściowy węzła. Dostępne są teraz dwie opcje:

• Zmień połączenie z portem wejściowym: kliknij lewym przyciskiem myszy inny port wejściowy

• Aby usunąć przewód, odciągnij przewód, a następnie kliknij lewym przyciskiem myszy obszar roboczy

• Połącz ponownie wiele przewodów, używając kombinacji Shift+lewy przycisk myszy

• Powiel przewód, używając kombinacji Ctrl+lewy przycisk myszy

Przewody domyślne a przewody wyróżnione

Domyślnie podgląd wszystkich przewodów jest wyświetlany jako szare pociągnięcie. Po wybraniu węzła wszystkie łączące przewody są renderowane z tym samym wyróżnieniem w kolorze błękitnym co węzeł.

1. Wyróżniony przewód

2. Domyślny przewód

Domyślne ukrywanie przewodów

Jeśli wolisz ukryć przewody na wykresie, anuluj zaznaczenie opcji Widok > Złącza > Pokaż złącza.

To ustawienie sprawia, że będą wyświetlane tylko wybrane węzły i połączone z nimi przewody z delikatnym niebieskim wyróżnieniem.

Ukrywanie tylko pojedynczego przewodu

Można również ukryć wybrany przewód, klikając prawym przyciskiem myszy wyjście węzła i wybierając opcję Ukryj przewody.

Aplikacja Dynamo jako rozszerzenie (Extension) a aplikacja Dynamo w wersji piaskownicy (Sandbox)

Dynamo to aktywny projekt programowania typu open source. Zapoznaj się z listą oprogramowania obsługującego dodatek Dynamo.

Uruchamianie dodatku Dynamo jako rozszerzenia

Dodatek Dynamo jest preinstalowany z oprogramowaniem, takim jak na przykład Revit3D, FormIt, Civil3D itp.

Aby uzyskać więcej informacji na temat korzystania z dodatku Dynamo z określonym oprogramowaniem, zalecamy zapoznanie się z następującymi sekcjami:

• Dynamo dla programu Revit

• Dynamo for Civil 3D

Jeśli chcesz używać dodatku Dynamo jako samodzielnej aplikacji. Czytaj dalej, aby uzyskać wskazówki dotyczące pobierania wersji Sandbox.

Pobieranie aplikacji Dynamo w wersji Sandbox

Pobieranie

Aplikacja Dynamo jest dostępna w witrynie Dynamo. Na stronie pobierania są dostępne wersje oficjalne, wcześniejsze oraz wstępne. Przejdź na stronę Get Dynamo (Uzyskaj aplikację Dynamo) i kliknij opcję Download (Pobierz), aby uzyskać oficjalną wydaną wersję.

Jeśli szukasz wersji poprzednich lub eksperymentalnych („bleeding edge”), wszystkie wersje można znaleźć w dolnej sekcji na tej samej stronie.

Rozpakowywanie

Przed uruchomieniem pobranej wersji należy rozpakować zawartość do wybranego folderu.

Aby wykonać ten krok, pobierz i zainstaluj na komputerze program 7zip.

Kliknij prawym przyciskiem myszy plik zip i wybierz opcję Wyodrębnij wszystkie.

Wybierz miejsce docelowe, aby rozpakować wszystkie pliki.

Uruchamianie

W folderze docelowym kliknij dwukrotnie plik DynamoSandbox.exe, aby go uruchomić.

Zostanie wyświetlony ekran startowy aplikacji DynamoSandbox, jak to tutaj pokazano.

Gratulacje, konfiguracja do korzystania z aplikacji DynamoSandbox jest gotowa.

Główny obszar roboczy

Obszar roboczy dodatku Dynamo składa się z czterech głównych elementów.

1. Wszystkie aktywne karty.

2. Tryb podglądu

3. Elementy sterujące powiększania/przesuwania

4. Węzeł w obszarze roboczym

Wszystkie aktywne karty

Po otwarciu nowego pliku zostanie domyślnie otwarty nowy główny obszar roboczy.

Można utworzyć węzeł niestandardowy i otworzyć go w obszarze roboczym węzła niestandardowego.

Tryb podglądu

Istnieją 3 metody przełączania między różnymi podglądami:

a. Używanie ikon w prawym górnym obszarze

b. Kliknięcie prawym przyciskiem myszy w obszarze roboczym

• Przełączanie się z podglądu 3D na podgląd wykresu

• Przełączanie się z podglądu wykresu na podgląd 3D

c. Używanie skrótu klawiaturowego (Ctrl+B)

Elementy sterujące powiększania/przesuwania

Do nawigacji w dowolnym obszarze roboczym można używać ikon lub myszy.

a. W trybie podglądu wykresu

• Używanie ikon:
• Używanie myszy:

  • Kliknięcie lewym przyciskiem myszy — wybranie/zaznaczenie

  • Kliknięcie lewym przyciskiem myszy i przeciągnięcie — prostokąt zaznaczania do wybrania wielu węzłów

  • Przewinięcie środkowym przyciskiem myszy w górę/w dół — powiększenie/pomniejszenie

  • Kliknięcie środkowym przyciskiem myszy i przeciągnięcie — przesunięcie

  • Kliknięcie prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu obszaru rysunku — otwarcie wyszukiwania w obszarze rysunku

b. W trybie podglądu 3D

• Używanie ikon:
• Używanie myszy:

  • Przewinięcie środkowym przyciskiem myszy w górę/w dół — powiększenie/pomniejszenie

  • Kliknięcie środkowym przyciskiem myszy i przeciągnięcie — przesunięcie

  • Kliknięcie prawym przyciskiem myszy i przeciągnięcie — orbitowanie

Węzeł w obszarze roboczym

Kliknij lewym przyciskiem myszy, aby wybrać dowolny węzeł.

Aby wybrać wiele węzłów, kliknij i przeciągnij w celu utworzenia prostokąta zaznaczania.

Ten indeks zawiera dodatkowe informacje o wszystkich węzłach zawartych w tym elementarzu, a także o pozostałych składnikach, które mogą być przydatne. Podano w nim tylko część z około 500 węzłów dostępnych w programie Dynamo.

Widoczność

Kolor

Watch

Dane wejściowe

Lista

Logika

Matematyka

String

Geometria

Okrąg

Prostopadłościan

Krzywa

Modyfikatory geometrii

Linia

Krzywa NurbsCurve

Powierzchnia NurbsSurface

Płaszczyzna

Punkt

Krzywa PolyCurve

Prostokąt

Sfera

Powierzchnia

UV

Wektor

CoordinateSystem

Operatory

Dla dodatku Dynamo 2.13 i nowszych wersji

Dynamo to platforma programowania wizualnego typu Open Source dla projektantów.

Witamy

Witamy w przewodniku Dynamo Primer — kompleksowym podręczniku do programowania wizualnego w dodatku Autodesk Dynamo. Ten przewodnik to stale rozwijany projekt mający na celu informowanie o podstawach programowania. Tematy obejmują pracę z geometrią obliczeniową, wzorce postępowania dotyczące projektowania opartego na regułach, interdyscyplinarne zastosowania programowania oraz inne kwestie związane z platformą Dynamo.

Olbrzymie możliwości dodatku Dynamo ujawniają się w wielu różnych działaniach związanych z projektowaniem. Dodatek Dynamo zapewnia coraz więcej łatwych sposobów rozpoczynania pracy:

• Zapoznaj się z programowaniem wizualnym jako osoba zupełnie początkująca

• Połącz procesy robocze w różnych programach

• Nawiąż kontakt z aktywną społecznością użytkowników, współtwórców i programistów

• Współtwórz platformę typu open source, aby pomóc ją doskonalić

W obliczu tych wspaniałych działań i możliwości dotyczących pracy z dodatkiem Dynamo potrzebny jest tego samego kalibru dokument — przewodnik Dynamo Primer.

Nieustannie ulepszamy dodatek Dynamo, więc niektóre funkcje mogą wyglądać inaczej, niż pokazano w tym przewodniku Primer. Jednak wszystkie zmiany funkcjonalności zostaną poprawnie przedstawione.

Otwórz źródło

Przewodnik Dynamo Primer jest projektem typu open source. Dokładamy starań, aby dostarczać wysokiej jakości zawartość, i doceniamy wszelkie przekazywane nam opinie. Jeśli chcesz zgłosić jakikolwiek problem, opublikuj go na naszej stronie problemów w serwisie GitHub: https://github.com/DynamoDS/DynamoPrimer/issues

Jeśli chcesz wziąć udział w opracowywaniu nowej sekcji, pomóc w edycji lub w inny sposób współtworzyć ten projekt, zapoznaj się z repozytorium w serwisie GitHub, aby rozpocząć: https://github.com/DynamoDS/DynamoPrimer.

Projekt przewodnika Dynamo Primer

Przewodnik Dynamo Primer to projekt typu open source zainicjowany przez Matta Jezyka i zespół programistów dodatku Dynamo w firmie Autodesk.

Napisanie pierwszej wersji tego przewodnika Primer zlecono Mode Lab. Dziękujemy im za wszystkie starania mające na celu ustanowienie tego cennego zasobu.

Aktualizację przewodnika Primer w celu odzwierciedlenia zmian w dodatku Dynamo 2.0 zlecono Johnowi Piersonowi z Parallax Team.

Aktualizację przewodnika Primer w celu odzwierciedlenia zmian w dodatku Dynamo 2.13 zlecono Matterlab.

Aktualizację przewodnika Primer w celu odzwierciedlenia zmian w dodatku Dynamo 2.17 zlecono Archilizer.

Aktualizację przewodnika Primer o treści związane z dodatkiem Dynamo for Civil 3D zlecono Wood Rodgers.

Podziękowania

Specjalne podziękowania kierujemy do Iana Keougha za rozpoczęcie i prowadzenie projektu Dynamo.

Dziękujemy Mattowi Jezykowi, Ianowi Keoughowi, Zachowi Kronowi, Racel Amour i Colinowi McCrone'owi za entuzjastyczną współpracę i możliwość wzięcia udziału w szerokiej gamie projektów dodatku Dynamo.

Oprogramowanie i zasoby

Dynamo Najbardziej aktualną stabilną wersję dodatku Dynamo można znaleźć w witrynach przedstawionych poniżej.

http://dynamobim.com/download/ lub http://dynamobuilds.com

DynamoBIM — najlepsze źródło dodatkowych informacji, treści edukacyjnych oraz forów to witryna DynamoBIM.

http://dynamobim.org

Dynamo GitHub — Dynamo to projekt typu open source w serwisie GitHub. Aby wziąć w nim udział, odwiedź stronę DynamoDS.

https://github.com/DynamoDS/Dynamo

Kontakt — poinformuj nas o problemach związanych z tym dokumentem.

Dynamo@autodesk.com

Licencja

Copyright 2023 Autodesk

Licensed under the Apache License, Version 2.0 (the "License"); you may not use this file except in compliance with the License. You may obtain a copy of the License at

http://www.apache.org/licenses/LICENSE-2.0

Unless required by applicable law or agreed to in writing, software distributed under the License is distributed on an "AS IS" BASIS, WITHOUT WARRANTIES OR CONDITIONS OF ANY KIND, either express or implied. See the License for the specific language governing permissions and limitations under the License.

Dodatek Dynamo, który na początku służył po prostu do modelowania informacji o budynku w programie Revit, to obecnie dojrzałe rozwiązanie pełniące wiele funkcji. Stanowi on przede wszystkim platformę umożliwiającą projektantom analizowanie programowania wizualnego, rozwiązywanie problemów i tworzenie własnych narzędzi. Zacznijmy naszą przygodę z dodatkiem Dynamo od ustanowienia pewnego kontekstu — co to jest i jak rozpocząć korzystanie z niego?

Dodatek Dynamo, jako środowisko programowania wizualnego, umożliwia określenie sposobu, w jaki dane są przetwarzane. Dane są liczbami lub tekstem, ale także geometrią. Geometria — nazywana czasami geometrią obliczeniową — jest w ujęciu komputerowym danymi, za pomocą których można tworzyć piękne, zawiłe lub sterowane wydajnością modele. Aby móc to robić, należy zrozumieć szczegóły poszczególnych typów geometrii, których można używać.

Geometria w środowisku Dynamo Sandbox

Geometria to język projektowania. Kiedy rdzeń środowiska lub języka programowania ma jądro geometryczne, daje to olbrzymie możliwości w zakresie projektowania precyzyjnych i wydajnych modeli, automatyzacji procedur projektowania oraz generowania iteracji projektowych za pomocą algorytmów.

Zrozumienie typów geometrii i pozwala na nawigację w kolekcji Węzły geometrii dostępnej w bibliotece. Węzły geometrii są uporządkowane alfabetycznie (nie hierarchicznie) — tutaj są one wyświetlane podobnie do ich układu w interfejsie dodatku Dynamo.

Ponadto tworzenie modeli w dodatku Dynamo i łączenie podglądu elementów widocznych w podglądzie tła z przepływem danych na wykresie powinno stawać się w miarę upływu czasu bardziej intuicyjne.

1. Zwróć uwagę na zakładany układ współrzędnych renderowany przez siatkę i kolorowe osie

2. Wybrane węzły spowodują renderowanie odpowiedniej geometrii (jeśli dany węzeł tworzy geometrię) w tle w kolorze wyróżnienia

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Pojęcie geometrii

Geometria, definiowana tradycyjnie, stanowi analizę kształtu, rozmiaru, względnego położenia figur i właściwości przestrzeni. Ta dziedzina ma bogatą historię obejmującą tysiące lat. Wraz z nadejściem i popularyzacją komputerów zyskaliśmy potężne narzędzie do definiowania, badania i generowania geometrii. Obecnie obliczenie wyniku złożonych interakcji geometrycznych jest tak łatwe, że nawet nie zauważamy, gdy to robimy.

Aby przekonać się, jak zróżnicowana i złożona może być geometria tworzona za pomocą komputera, szybko wyszukaj w Internecie królika Stanford — model kanoniczny używany do testowania algorytmów.

Zrozumienie geometrii w kontekście algorytmów, obliczeń i złożoności może wydawać się prawdziwym wyzwaniem. Istnieje jednak kilka kluczowych i stosunkowo prostych zasad stanowiących podstawy do rozpoczęcia tworzenia bardziej zaawansowanych aplikacji:

1. Geometria to dane — zarówno dla komputera, jak i dla dodatku Dynamo królik nie różni się zbytnio od liczby.

2. Geometria bazuje na abstrakcji — zasadniczo elementy geometryczne są opisywane przez liczby, zależności i wzory w ramach danego przestrzennego układu współrzędnych

3. Geometria ma hierarchię — punkty łączą się, tworząc linie, linie stykają się ze sobą, tworząc powierzchnie itd.

4. Geometria jednocześnie opisuje część i całość — kiedy mamy daną krzywą, jest to zarówno kształt, jak i wszystkie możliwe punkty wzdłuż niej

W praktyce zasady te oznaczają, że musimy mieć świadomość tego, z czym pracujemy (jaki to typ geometrii, jak został utworzony itd.), aby móc płynnie składać, rozkładać i ponownie składać różne geometrie, opracowując bardziej złożone modele.

Analiza hierarchii

Przyjrzyjmy się zależności między abstrakcyjnym a hierarchicznym opisem geometrii. Ponieważ te dwie koncepcje są powiązane, ale nie zawsze są od razu oczywiste, już zaraz po rozpoczęciu tworzenia bardziej złożonych procesów roboczych lub modeli można natrafić na problemy związane z pojęciami. Na początek użyjmy wymiarowości jako łatwego deskryptora „przedmiotów”, które modelujemy. Liczba wymiarów wymaganych do opisania kształtu daje nam pogląd na hierarchiczne uporządkowanie geometrii.

1. Punkt (definiowany przez współrzędne) nie ma wymiarów — to tylko liczby opisujące poszczególne współrzędne

2. Linia (definiowana przez dwa punkty) ma jeden wymiar — po linii można podróżować do przodu (kierunek dodatni) lub do tyłu (kierunek ujemny)

3. Płaszczyzna (zdefiniowana przez dwie linie) ma dwa wymiary — można po niej podróżować bardziej w lewo lub bardziej w prawo

4. Prostopadłościan (zdefiniowany przez dwie płaszczyzny) ma trzy wymiary — można zdefiniować położenie względem góry lub dołu

Wymiarowość jest wygodnym sposobem rozpoczęcia kategoryzowania geometrii, ale niekoniecznie jest najlepszym rozwiązaniem. W końcu nie modelujemy tylko za pomocą punktów, linii, płaszczyzn i prostopadłościanów — co jeśli chcemy użyć czegoś zakrzywionego? Ponadto istnieje cała inna kategoria typów geometrycznych, które są całkowicie abstrakcyjne. Oznacza to, że definiują one właściwości, takie jak orientacja, objętość lub zależności między częściami. Nie możemy dosłownie uchwycić wektora, więc jak zdefiniować go względem tego, co widzimy w przestrzeni? Bardziej szczegółowa kategoryzacja hierarchii geometrycznej powinna uwzględniać różnicę między typami abstrakcyjnymi („pomocniczymi”), które można pogrupować według tego, co pomagają osiągnąć, a typami, które pomagają opisać kształt elementów modelu.

Dalsze kroki z geometrią

Tworzenie modeli w dodatku Dynamo nie ogranicza się do tego, co można wygenerować za pomocą węzłów. Poniżej przedstawiono kilka najważniejszych sposobów, w jakie można przenieść proces na następny poziom za pomocą geometrii:

1. Dodatek Dynamo umożliwia importowanie plików — spróbuj użyć pliku CSV dla chmur punktów lub pliku SAT w celu dołączenia powierzchni

2. W przypadku pracy z programem Revit można odwoływać się do elementów programu Revit, aby używać ich w dodatku Dynamo

Punkty w dodatku Dynamo

Co to jest punkt?

jest zdefiniowany przez tylko jedną wartość lub tylko kilka wartości nazywanych współrzędnymi. Liczba wartości współrzędnych potrzebnych do zdefiniowania punktu zależy od układu współrzędnych lub kontekstu, w którym się on znajduje.

Punkt 2D/3D

Najczęściej używany typ punktu w dodatku Dynamo istnieje w trójwymiarowym globalnym układzie współrzędnych i ma trzy współrzędne [X,Y,Z] (w dodatku Dynamo jest to punkt 3D).

Punkt 2D w dodatku Dynamo ma dwie współrzędne [X,Y].

Punkt na krzywych i powierzchniach

Parametry dla krzywych i powierzchni są ciągłe i rozciągają się poza krawędź danej geometrii. Ponieważ kształty definiujące przestrzeń parametryczną znajdują się w trójwymiarowym globalnym układzie współrzędnych, zawsze można przekształcić współrzędną parametryczną we współrzędną „globalną”. Na przykład punkt [0,2, 0,5] na powierzchni jest taki sam jak punkt [1,8, 2,0, 4,1] we współrzędnych globalnych.

1. Punkt w zakładanych współrzędnych globalnych XYZ

2. Punkt względem danego układu współrzędnych (walcowego)

3. Punkt jako współrzędne UV na powierzchni

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Bliższe spojrzenie na...

Jeśli geometria jest językiem modelu, punkty są alfabetem. Punkty są podstawą tworzenia całej geometrii — do utworzenia krzywej potrzebne są co najmniej dwa punkty, do utworzenia wieloboku lub powierzchni siatki potrzebne są co najmniej trzy punkty itd. Zdefiniowanie położenia, kolejności i relacji między punktami (np. funkcji sinus) umożliwia zdefiniowanie geometrii wyższego rzędu, takich jak elementy rozpoznawane przez użytkownika jako okręgi lub krzywe.

1. Okrąg na podstawie funkcji x=r*cos(t) i y=r*sin(t)

2. Krzywa sinusoidalna na podstawie funkcji x=(t) i y=r*sin(t)

Punkt jako współrzędne

Punkty mogą również występować w dwuwymiarowym układzie współrzędnych. Konwencja wskazuje różne notacje literowe w zależności od tego, z którym typem przestrzeni pracujemy — możemy używać [X,Y] na płaszczyźnie lub [U,V] na powierzchni.

1. Punkt w euklidesowym układzie współrzędnych: [X,Y,Z]

2. Punkt w układzie współrzędnych z parametrem krzywej: [t]

3. Punkt w układzie współrzędnych z parametrami powierzchni: [U,V]

Wektor, płaszczyzna i układ współrzędnych w dodatku Dynamo

Wektor

jest reprezentacją wielkości i kierunku. Można go interpretować jako strzałkę zmierzającą w określonym kierunku z daną prędkością. Jest to kluczowy element modeli w dodatku Dynamo. Ponieważ należą one do kategorii abstrakcyjnych „elementów pomocniczych”, gdy utworzymy wektor, nie zobaczymy niczego w podglądzie tła.

1. Można użyć linii jako symbolu zastępczego dla podglądu wektora.

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Płaszczyzna

1. Chociaż płaszczyzny są abstrakcyjne, mają początek, więc można je umieścić w przestrzeni.

2. W dodatku Dynamo płaszczyzny są renderowane w podglądzie tła.

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Układ współrzędnych

1. Chociaż układy współrzędnych są abstrakcyjne, mają początek, więc można je umieścić w przestrzeni.

2. W dodatku Dynamo układy współrzędnych są renderowane w podglądzie tła jako punkt (początek) oraz linie definiujące osie (oś X jest czerwona, oś Y — zielona, a oś Z — niebieska, zgodnie z konwencją).

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Bliższe spojrzenie na...

Wektory, płaszczyzny i układy współrzędnych tworzą podstawową grupę abstrakcyjnych typów geometrii. Pomagają definiować położenie, orientację i kontekst przestrzenny dla innych typów geometrii, które opisują kształty. Jeśli stwierdzam, że jestem w Nowym Jorku przy 42-tej ulicy oraz Broadwayu (układ współrzędnych), stoję na poziomie ulicy (płaszczyzna) i patrzę na północ (wektor), używam tych „elementów pomocniczych”, by określić, gdzie jestem. To samo dotyczy produktu takiego jak etui telefonu czy drapacza chmur — potrzebujemy tego kontekstu do opracowania modelu.

Wektor

Wektor jest wielkością geometryczną opisującą kierunek i wartość. Wektory są abstrakcyjne. To znaczy, że reprezentują wielkość, a nie element geometryczny. Wektory można łatwo pomylić z punktami, ponieważ i jedne, i drugie zawierają listę wartości. Istnieje jednak zasadnicza różnica: punkty opisują położenie w danym układzie współrzędnych, natomiast wektory opisują względną różnicę w pozycji, która odpowiada pojęciu „kierunku”.

Jeśli pojęcie względnej różnicy jest niejasne, o wektorze AB można myśleć w ten sposób: „stoję w punkcie A, patrząc w kierunku punktu B”. Kierunek, stąd (A) dotąd (B), jest wektorem.

Dalsze rozbicie wektorów na ich części przy użyciu tej samej notacji AB:

1. Punkt początkowy wektora nosi nazwę punktu zaczepienia.

2. **Punkt końcowy **wektora nazywamy wierzchołkiem lub zwrotem.

3. Wektor AB nie jest taki sam jak wektor BA, który wskazuje w przeciwnym kierunku.

Z wektorów i ich abstrakcyjnej definicji można się pośmiać, oglądając klasyczną komedię „Czy leci z nami pilot?”:

Zrozumiałem, zrozumiałem. Jaki jest nasz wektor, Victor?

Płaszczyzna

Płaszczyzny to dwuwymiarowe abstrakcyjne „elementy pomocnicze”. Mówiąc konkretniej, płaszczyzny są „płaskie” i rozciągają się w dwóch kierunkach w nieskończoność. Zazwyczaj są one renderowane jako mniejsze prostokąty w pobliżu ich początku.

W tym momencie zapewne myślisz sobie: „Chwileczkę! Początek? Brzmi to jak układ współrzędnych... Taki jak używany do modelowania w oprogramowaniu CAD”!

I masz rację. Większość programów do modelowania wykorzystuje płaszczyzny konstrukcyjne lub „poziomy” do definiowania lokalnego kontekstu dwuwymiarowego, w którym odbywa się szkicowanie. Bardziej znajomo mogą brzmieć określenia XY, XZ, YZ — lub — północ, południowy wschód czy rzut. Wszystkie one to płaszczyzny definiujące nieskończony „płaski” kontekst. Płaszczyzny nie mają głębokości, ale również pomagają w opisie kierunku —

Układ współrzędnych

Jeśli pojęcie płaszczyzny jest już dla nas jasne, zrozumienie układów współrzędnych jest już o krok od tego. Płaszczyzna ma te same części co układ współrzędnych pod warunkiem, że mamy na myśli standardowy układ współrzędnych — „euklidesowy” lub „XYZ”.

Istnieją jednak inne, alternatywne układy współrzędnych, takie jak walcowy lub sferyczny. Jak zostanie to przedstawione w kolejnych sekcjach, układy współrzędnych można również stosować do innych typów geometrii w celu zdefiniowania położenia w ramach takiej geometrii.

Dodawanie alternatywnych układów współrzędnych — walcowego, sferycznego

Siatka w dodatku Dynamo

Co to jest siatka?

W dziedzinie modelowania obliczeniowego siatki są jedną z najbardziej rozpowszechnionych form reprezentowania geometrii 3D. Geometria siatki jest zazwyczaj zbudowana z kolekcji czworokątów lub trójkątów. Może ona być uproszczoną i elastyczną alternatywą dla pracy z obiektami NURBS. Siatki są używane we wszystkich zastosowaniach — od renderowania i wizualizacji po cyfrowe wytwarzanie i drukowanie 3D.

Elementy siatki

Dodatek Dynamo definiuje siatki za pomocą struktury danych wierzchołek-powierzchnia. Na najbardziej podstawowym poziomie struktura ta stanowi po prostu zbiór punktów, które są pogrupowane w wieloboki. Punkty siatki są nazywane wierzchołkami, natomiast wieloboki podobne do powierzchni nazywane są powierzchniami.

Aby utworzyć siatkę, potrzebna jest lista wierzchołków i system grupowania tych wierzchołków w powierzchnie zwany grupą indeksów.

1. Lista wierzchołków

2. Lista grup indeksów do zdefiniowania powierzchni

Zestaw Mesh Toolkit

Możliwości tworzenia siatki w dodatku Dynamo można rozszerzyć, instalując pakiet Mesh Toolkit. Zestaw Dynamo Mesh Toolkit zawiera narzędzia do importowania siatek z zewnętrznych formatów plików, tworzenia siatki z obiektów geometrii Dynamo oraz ręcznego tworzenia siatek na podstawie wierzchołków i indeksów.

Ta biblioteka zawiera również narzędzia do modyfikowania siatek, naprawiania siatek i wyodrębniania warstw poziomych do użycia w produkcji.

Odwiedź stronę analiz przypadków pakietu Mesh Toolkit, aby zapoznać się z przykładem korzystania z tego pakietu.

Bliższe spojrzenie na...

Siatka

Siatka jest zbiorem czworokątów i trójkątów reprezentujących geometrię powierzchni lub bryły. Podobnie jak w przypadku brył, struktura obiektu siatki zawiera wierzchołki, krawędzie i powierzchnie. Istnieją dodatkowe właściwości, dzięki którym siatki są niepowtarzalne, jak na przykład normalne.

1. Wierzchołki siatki

2. Krawędzie siatki *Krawędzie z tylko jedną przylegającą powierzchnią są nazywane „nagimi”. Pozostałe krawędzie są „obleczone”

3. Powierzchnie siatki

Wierzchołki i normalne wierzchołków

Wierzchołki siatki są po prostu listą punktów. Indeks wierzchołków jest bardzo ważny podczas tworzenia siatki oraz uzyskiwania informacji o strukturze siatki. Dla każdego wierzchołka istnieje również odpowiadająca mu normalna wierzchołka (wektor), która opisuje średni kierunek dołączonych powierzchni i pomaga zrozumieć orientację „do wewnątrz” i „na zewnątrz” siatki.

1. Wierzchołki

2. Normalne wierzchołków

Powierzchnie

Powierzchnia stanowi uporządkowaną listę trzech lub czterech wierzchołków. Reprezentacja „powierzchni” siatki jest więc wnioskowana na podstawie położenia indeksowanych wierzchołków. Mamy już listę wierzchołków tworzących siatkę, więc zamiast udostępniać pojedyncze punkty w celu zdefiniowania powierzchni, wystarczy użyć indeksu wierzchołków. Dzięki temu możemy użyć tego samego wierzchołka w więcej niż jednej powierzchni.

1. Czworokątna powierzchnia utworzona z indeksami 0, 1, 2 i 3

2. Trójkątna powierzchnia utworzona z indeksami 1, 4 i 2 Uwaga: grupy indeksów mogą być przesunięte w kolejności — o ile kolejność jest ustawiona w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, powierzchnia zostanie zdefiniowana poprawnie

Siatki a powierzchnie NURBS

Czym różni się geometria siatki od geometrii NURBS? Kiedy można użyć jednej zamiast drugiej?

Parametryzacja

W poprzednim rozdziale pokazano, że powierzchnie NURBS są definiowane przez serię krzywych NURBS biegnących w dwóch kierunkach. Kierunki te są oznaczone jako U i V. Umożliwiają parametryzowanie powierzchni NURBS zgodnie z domeną powierzchni dwuwymiarowej. Same krzywe są przechowywane w postaci równań w komputerze, dzięki czemu wynikowe powierzchnie mogą być obliczane z dowolnym stopniem dokładności. Łączenie wielu powierzchni NURBS może być jednak trudne. Połączenie dwóch powierzchni NURBS spowoduje utworzenie polipowierzchni, w której różne przekroje geometrii będą miały różne parametry UV i definicje krzywych.

1. Powierzchnia

2. Krzywa izoparametryczna

3. Punkt kontrolny powierzchni

4. Wielobok kontrolny powierzchni

5. Punkt izoparametryczny

6. Ramka powierzchni

7. Siatka

8. Naga krawędź

9. Sieć siatki

10. Krawędzie siatki

11. Normalna wierzchołka

12. Powierzchnia siatki/Normalna powierzchni siatki

Natomiast siatki składają się z określonej liczby dokładnie zdefiniowanych wierzchołków i powierzchni. Sieć wierzchołków nie może być ogólnie zdefiniowana przez proste współrzędne UV, a ponieważ liczba powierzchni jest określona, stopień dokładności jest wbudowany w siatkę. Można go zmienić tylko przez uściślenie siatki i dodanie większej liczby powierzchni. Brak opisów matematycznych pozwala na elastyczniejszą obsługę złożonych geometrii za pomocą jednej siatki.

Wpływ lokalny a globalny

Inną ważną różnicą jest zakres, w jakim zmiana lokalna w geometrii siatki lub NURBS wpływa na całą formę. Przesunięcie jednego wierzchołka siatki ma wpływ tylko na powierzchnie, które przylegają do tego wierzchołka. W powierzchniach NURBS stopień wpływu jest bardziej skomplikowany i zależy od stopnia powierzchni, jak również od wag i węzłów punktów kontrolnych. Jednak przesunięcie pojedynczego punktu kontrolnego w powierzchni NURBS powoduje gładsze, bardziej rozległe zmiany w geometrii.

1. Powierzchnia NURBS — przesunięcie punktu kontrolnego ma wpływ, który rozciąga się na całą powierzchnię kształtu

2. Geometria siatki — przesunięcie wierzchołka ma wpływ tylko na sąsiednie elementy

Jedną z analogii, która może być pomocna, jest porównanie obrazu wektorowego (składającego się z linii i krzywych) z obrazem rastrowym (składającym się z poszczególnych pikseli). Po powiększeniu obrazu wektorowego krzywe pozostają wyraźne i przejrzyste. Natomiast powiększenie obrazu rastrowego powoduje, że poszczególne piksele stają się większe. W tej analogii powierzchnie NURBS odpowiadają obrazowi wektorowemu, ponieważ istnieje gładka zależność matematyczna. Natomiast siatka zachowuje się podobnie do obrazu rastrowego z ustawioną rozdzielczością.

Gdy będziemy już gotowi, aby bardziej szczegółowo zająć się tworzeniem programów wizualnych, będziemy potrzebować lepszego zrozumienia używanych składników. W tym rozdziale przedstawiono podstawowe pojęcia dotyczące danych — czyli tego, co przepływa przez przewody programu dodatku Dynamo.

Krzywe w dodatku Dynamo

Co to jest krzywa?

Krzywe są pierwszym z opisanych typów danych geometrycznych, które mają bardziej znany zestaw właściwości opisujących kształt: jak bardzo są zakrzywione lub proste? Jak są długie lub krótkie? Należy też pamiętać, że punkty są nadal blokami konstrukcyjnymi służącymi do definiowania dowolnego elementu — od linii do splajnu oraz wszystkich typów krzywych.

1. Linia

2. Polilinia

3. Łuk

4. Okrąg

5. Elipsa

6. Krzywa NURBS

7. Krzywa PolyCurve

Linia

Krzywa NURBS

NURBS to model używany do dokładnego przedstawiania krzywych i powierzchni. Krzywa sinusoidalna w dodatku Dynamo utworzona za pomocą dwóch różnych metod tworzenia krzywych NURBS w celu porównania wyników.

1. Węzeł NurbsCurve.ByControlPoints używa listy punktów jako punktów kontrolnych

2. Węzeł NurbsCurve.ByPoints rysuje krzywą przechodzącą przez listę punktów

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Bliższe spojrzenie na...

Krzywe

Termin Krzywa obejmuje zazwyczaj wszystkie różne kształty zakrzywione (nawet jeśli są proste). Krzywa jako taka to nadrzędna kategoryzacja wszystkich tych typów kształtów — linii, okręgów, splajnów itp. Określając to bardziej technicznie: krzywa opisuje każdy możliwy punkt, który można znaleźć przez wprowadzenie „t” do kolekcji funkcji — od funkcji prostych (x = -1.26*t, y = t) po funkcje wymagające przeprowadzenia złożonych obliczeń. Niezależnie od tego, z jakiego rodzaju krzywą pracujemy, ten parametr o nazwie „t” jest właściwością, którą można ocenić. Ponadto niezależnie od wyglądu kształtu wszystkie krzywe mają także punkt początkowy i punkt końcowy, które zbiegają się z minimalnymi i maksymalnymi wartościami „t” użytymi do utworzenia krzywej. Pomaga to również zrozumieć jej kierunkowość.

Ważne: dodatek Dynamo zakłada, że domena wartości „t” dla krzywej jest rozumiana jako 0,0 do 1,0.

Wszystkie krzywe posiadają również wiele właściwości lub cech, których można używać do ich opisania lub analizy. Gdy odległość między punktem początkowym a końcowym wynosi zero, krzywa jest „zamknięta”. Ponadto każda krzywa ma wiele punktów kontrolnych, a jeśli wszystkie te punkty znajdują się w tej samej płaszczyźnie, krzywa jest „płaska”. Niektóre właściwości mają zastosowanie do całej krzywej, natomiast inne mają zastosowanie tylko do określonych punktów wzdłuż krzywej. Na przykład płaskość stanowi właściwość globalną, a wektor styczny dla danej wartości „t” stanowi właściwość lokalną.

Linie

Linie są najprostszą postacią krzywych. Mogą nie wyglądać na zakrzywione, ale w rzeczywistości są krzywymi — bez krzywizny. Istnieje kilka różnych sposobów tworzenia linii. Najbardziej intuicyjna to pociągnięcie jej od punktu A do punktu B. Kształt linii AB zostanie narysowany między punktami, z matematycznego punktu widzenia będzie się ona rozciągać w nieskończoność w obu kierunkach.

Po połączeniu dwóch linii uzyskujemy polilinię. Tutaj mamy prostą reprezentację punktu kontrolnego. Edycja dowolnego z tych punktów spowoduje zmianę kształtu polilinii. Jeśli polilinia jest zamknięta, mamy do czynienia z wielobokiem. Jeśli długości krawędzi wieloboku są równe, określamy go jako regularny.

Łuki, okręgi, łuki eliptyczne i elipsy

Wraz ze wzrostem złożoności funkcji parametrycznych definiujących kształt możemy pójść o krok dalej od linii, aby utworzyć łuk, okrąg, łuk eliptyczny lub elipsę, opisując jeden lub dwa promienie. Różnice między łukiem a okręgiem lub elipsą polegają tylko na tym, czy kształt jest zamknięty.

Krzywe NURBS i PolyCurve

NURBS (niejednorodne wymierne splajny podstawowe) to reprezentacje matematyczne, które mogą dokładnie modelować dowolne kształty — od prostej dwuwymiarowej linii, okręgu, łuku lub prostokąta po najbardziej złożoną trójwymiarową swobodną krzywą organiczną. Ze względu na swoją elastyczność (stosunkowo niewiele punktów kontrolnych, a przy tym gładką interpolację opartą na ustawieniach stopni) i precyzję (związanie przez solidną matematykę) modele NURBS mogą być używane w każdym procesie: od ilustracji i animacji po produkcję.

Stopień: stopień krzywej określa zakres wpływu, jaki punkty kontrolne mają na krzywą; im większy stopień, tym większy ten zakres. Stopień jest dodatnią liczbę całkowitą. Liczba ta wynosi zazwyczaj 1, 2, 3 lub 5, ale może być dowolną dodatnią liczbą całkowitą. Linie NURBS i polilinie mają zazwyczaj stopień 1, a większość krzywych swobodnych ma stopień 3 lub 5.

Punkty kontrolne: punkty kontrolne to lista punktów o długości co najmniej stopnień+1. Jedną z najprostszych metod zmiany kształtu krzywej NURBS jest przesunięcie jej punktów kontrolnych.

Waga: punkty kontrolne mają skojarzoną liczbę zwaną wagą. Wagi są zazwyczaj liczbami dodatnimi. Gdy wszystkie punkty kontrolne krzywej mają tę samą wagę (zwykle 1), krzywa jest nazywana niewymierną. W przeciwnym razie krzywa jest nazywana wymierną. Większość krzywych NURBS jest niewymiernych.

Węzły: węzły są listą liczb (stopień+N-1), gdzie N jest liczbą punktów kontrolnych. Węzły są używane razem z wagami do sterowania wpływem punktów kontrolnych na wynikową krzywą. Jeden z nich służy do tworzenia punktów podziału w niektórych punktach krzywej.

1. Stopień = 1

2. Stopień = 2

3. Stopień = 3

Dane są niezbędnym elementem programów. Podróżują przez przewody, trafiając na wejścia węzłów, w których są przetwarzane i przekształcane do nowej postaci — danych wyjściowych. Przeanalizujmy definicję danych, ich strukturę i rozpocznijmy korzystanie z nich w dodatku Dynamo.

Co to są dane?

Dane to zestaw wartości zmiennych jakościowych lub ilościowych. Najprostszą formą danych są liczby, takie jak 0, 3.14 lub 17. Jednak dane mogą być wielu innych typów, jak na przykład zmienna reprezentująca zmieniające się liczby (height), znaki (myName), geometria (Circle) lub lista elementów danych (1,2,3,5,8,13,...).

W dodatku Dynamo dodaje się/przekazuje się dane do portów wejściowych węzłów — można mieć dane bez operacji, ale aby przetworzyć operacje reprezentowane przez węzły, dane są niezbędne. Po dodaniu węzła do obszaru roboczego, jeśli nie ma on żadnych wejść, wynik będzie funkcją, a nie wynikiem samej operacji.

1. Proste dane

2. Pomyślne wykonanie danych i operacji (węzeł A)

3. Operacja (węzeł A) bez danych wejściowych zwraca funkcję ogólną

Null — brak danych

Uwaga: typ 'null' „null” reprezentuje brak danych. Chociaż jest to pojęcie abstrakcyjne, często można się z nim spotkać podczas pracy z programowaniem wizualnym. Jeśli operacja nie utworzy poprawnego wyniku, węzeł zwróci wartość null.

Testowanie pod kątem wartości null i usuwanie ich ze struktury danych jest kluczową częścią tworzenia skutecznych programów.

Struktury danych

Programowanie wizualne umożliwia bardzo szybkie generowanie dużej ilości danych, co może wymagać metod zarządzania ich hierarchią. Taka właśnie jest rola struktur danych, schematów organizacyjnych, w których przechowujemy dane. Specyfika struktur danych i sposób ich używania zależą od konkretnego języka programowania.

W dodatku Dynamo dodajemy hierarchię do danych za pomocą list. Przeanalizujemy to szczegółowo w kolejnych rozdziałach, ale na początek możemy po prostu stwierdzić, że:

Lista reprezentuje kolekcję elementów umieszczonych w jednej strukturze danych:

• Mam pięć palców (elementy) dłoni (lista).

• Na mojej ulicy (lista) jest dziesięć domów (elementy).

1. Węzeł Number Sequence definiuje listę liczb za pomocą wejść start, amount i step. Za pomocą tych węzłów utworzyliśmy dwie oddzielne listy dziesięciu liczb, jedna z nich obejmuje liczby 100–109, a druga — 0–9.

2. Węzeł List.GetItemAtIndex wybiera element z listy o określonym indeksie. W przypadku wybrania indeksu 0 pobieramy pierwszy element z listy (w tym przypadku 100).

3. Stosując ten sam proces do drugiej listy, otrzymujemy wartość 0, czyli pierwszy element na liście.

4. Teraz scalamy dwie listy w jedną, używając węzła List.Create. Warto zauważyć, że węzeł tworzy listę list. Powoduje to zmianę struktury danych.

5. Teraz gdy ponownie użyjemy węzła List.GetItemAtIndex z indeksem 0, pobierzemy pierwszą listę na liście list. Oznacza to, że lista jest traktowana jak element — stanowi to pewną różnicę w porównaniu z innymi językami skryptowymi. W kolejnych rozdziałach bardziej szczegółowo zajmiemy się manipulowaniem listami i strukturami danych.

Kluczowe pojęcie hierarchii danych w dodatku Dynamo, które należy zrozumieć: w odniesieniu do struktury danych listy są traktowane jak elementy. Innymi słowy, analizując strukturę danych, dodatek Dynamo stosuje proces „od góry do dołu”. Co to oznacza? Przeanalizujmy to na przykładzie.

Ćwiczenie: używanie danych do tworzenia łańcucha walców

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

W pierwszym przykładzie złożymy walec z powłoką, stosując hierarchię geometrii opisaną w tej sekcji.

Część I. Konfigurowanie wykresu dla jednego walca z pewnymi zmieniającymi się parametrami.

1. Dodaj węzeł Point.ByCoordinates. Po dodaniu węzła do obszaru rysunku widać punkt w początku siatki podglądu dodatku Dynamo. Domyślne wartości wejść x, y i z to 0,0, co daje punkt w tym położeniu.

2. Plane.ByOriginNormal — następny krok w hierarchii geometrii to płaszczyzna. Istnieje kilka sposobów skonstruowania płaszczyzny — użyjemy dla wejścia pozycji origin i normal. Origin (początek) to węzeł punktu utworzony w poprzednim kroku.

Vector.ZAxis — jest to wektor jednostkowy w kierunku z. Warto zwrócić uwagę, że nie ma wejść, tylko wektor o wartości [0,0,1]. Użyjemy go jako wejścia normal dla węzła Plane.ByOriginNormal. Pozwala to uzyskać prostokątną płaszczyznę w podglądzie dodatku Dynamo.

3. Circle.ByPlaneRadius — dodając następny etap w hierarchii, tworzymy teraz krzywą z płaszczyzny w poprzednim kroku. Po utworzeniu podłączenia do węzła uzyskujemy okrąg w początku. Domyślna wartość promienia (radius) węzła wynosi 1.

4. Curve.Extrude — teraz dodamy temu elementowi wyrazu, nadając mu głębię i dodając trzeci wymiar. Ten węzeł tworzy powierzchnię z krzywej poprzez jej wyciągnięcie. Domyślna odległość w węźle wynosi 1, a w rzutni powinien być widoczny walec.

5. Surface.Thicken — ten węzeł umożliwia uzyskanie zamkniętej bryły przez odsunięcie powierzchni o określoną odległość i zamknięcie formy. Domyślna wartość grubości wynosi 1, a w rzutni widoczny jest walec z powłoką, zgodny z tymi wartościami.

6. Number Slider — zamiast używać domyślnych wartości dla wszystkich tych wejść, dodajmy do modelu kontrolę parametryczną.

Domain Edit — po dodaniu do obszaru rysunku węzła Number Slider kliknij daszek w lewym górnym rogu, aby wyświetlić opcje domeny.

Min/Max/Step — zmień wartości min, max i step na odpowiednio 0, 2 i 0,01. Umożliwia to sterowanie wielkością całkowitej geometrii.

7. Węzły Number Slider — we wszystkich domyślnych wejściach skopiujmy i wklejmy kilka razy ten suwak liczby (wybierz suwak, naciśnij klawisze Ctrl+C, a następnie klawisze Ctrl+V), tak aby wszystkie wejścia z domyślnymi wartościami miały zamiast nich suwaki. Niektóre z wartości suwaka muszą być większe od zera, aby definicja działała (na przykład potrzebna jest głębokość wyciągnięcia w celu pogrubienia powierzchni).

8. Za pomocą tych suwaków utworzyliśmy teraz parametryczny walec z powłoką. Spróbuj zmieniać niektóre z tych parametrów i obserwuj, jak geometria jest aktualizowana dynamicznie w rzutni dodatku Dynamo.

Węzły Number Slider — w ramach kontynuacji dodaliśmy wiele suwaków do obszaru rysunku i musimy oczyścić interfejs właśnie utworzonego narzędzia. Kliknij prawym przyciskiem myszy jeden suwak, wybierz polecenie „Zmień nazwę” i zmień nazwę każdego suwaka na odpowiednią dla danego parametru (thickness — „grubość”, Radius — „promień”, Height — „wysokość” itp.).

Część II. Wypełnianie szyku walców z części I

9. W tym momencie mamy już utworzony wspaniały walec z pogrubieniem. Obecnie jest to jeden obiekt. Przyjrzyjmy się temu, jak utworzyć szyk walców pozostających dynamicznie połączonych. W tym celu utworzymy listę walców, zamiast pracować z pojedynczym elementem.

Dodawanie (+) — naszym celem jest dodanie wiersza walców obok utworzonego walca. Aby dodać jeden walec przylegający do bieżącego, musimy uwzględnić zarówno promień walca, jak i grubość jego powłoki. Uzyskamy tę liczbę przez dodanie dwóch wartości suwaków.

10. Ten krok jest trudniejszy, więc przeanalizujmy go powoli: celem końcowym jest utworzenie listy liczb definiujących położenie każdego walca w wierszu.

a. Mnożenie — najpierw pomnożymy wartość z poprzedniego kroku przez 2. Wartość z poprzedniego kroku reprezentuje promień. Chcemy przesunąć walec o pełną średnicę.

b. Number Sequence — za pomocą tego węzła tworzymy szyk liczb. Pierwsze wejście to węzeł mnożenia (multiplication) z poprzedniego kroku skierowany do wartości step. Wartość start można ustawić na 0,0 za pomocą węzła number.

c. Integer Slider — w przypadku wartości amount połączymy suwak liczby całkowitej. Określi to liczbę utworzonych walców.

d. Output — na tej liście znajduje się przesunięcie każdego walca w szyku i jest ona parametrycznie sterowana przez oryginalne suwaki.

11. Ten krok jest prosty — podłącz sekwencję zdefiniowaną w poprzednim kroku do wejścia x oryginalnego węzła Point.ByCoordinates. Spowoduje to zastąpienie suwaka pointX, który można usunąć. Teraz widzimy szyk walców w rzutni (upewnij się, że suwak liczby całkowitej ma wartość większą niż 0).

12. Łańcuch cylindrów jest nadal dynamicznie połączony ze wszystkimi suwakami. Zmieniaj wartości poszczególnych suwaków i obserwuj aktualizację definicji.

Powierzchnie w dodatku Dynamo

Co to jest powierzchnia

Powierzchni używa się w modelu do reprezentowania obiektów, które widzimy w trójwymiarowym świecie. Chociaż krzywe nie zawsze są płaskie, mogą być na przykład trójwymiarowe, definiowana przez nie przestrzeń jest zawsze związana z jednym wymiarem. Powierzchnie dają nam kolejny wymiar oraz zbiór dodatkowych właściwości, które możemy wykorzystać w ramach innych operacji modelowania.

Powierzchnia przy danym parametrze

Zaimportuj i oszacuj powierzchnię przy danym parametrze w dodatku Dynamo, aby zobaczyć, jakie informacje możemy wyodrębnić.

1. Surface.PointAtParameter — zwraca punkt przy danej współrzędnej UV

2. Surface.NormalAtParameter — zwraca wektor normalny przy danej współrzędnej UV

3. Surface.GetIsoline — zwraca krzywą izoparametryczną przy danej współrzędnej U lub V (zwróć uwagę na wejście isoDirection).

Pobierz pliki przykładowe, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Bliższe spojrzenie na...

Powierzchnia

Powierzchnia stanowi kształt matematyczny zdefiniowany przez funkcję i dwa parametry. Zamiast t używanego w przypadku krzywych używa się U i V, aby opisać odpowiednią przestrzeń parametrów. Oznacza to, że mamy więcej danych geometrycznych, z których można korzystać podczas pracy z tym typem geometrii. Na przykład krzywe mają wektory styczne i płaszczyzny normalne (które mogą obracać się lub skręcać wzdłuż długości krzywej), natomiast powierzchnie mają wektory normalne i płaszczyzny styczne, które są spójne z ich orientacją.

1. Powierzchnia

2. Krzywa izometryczna U

3. Krzywa izometryczna V

4. Współrzędna UV

5. Płaszczyzna prostopadła

6. Wektor normalny

Domena powierzchni: domena powierzchni jest zdefiniowana jako zakres parametrów (U,V), które dają w wyniku punkt trójwymiarowy na tej powierzchni. Domena w każdym wymiarze (U lub V) jest zazwyczaj określana jako dwie liczby (od min. U do maks. U) i (od min. V do maks. V).

Mimo że kształt powierzchni może nie wyglądać „prostokątnie” i może ona mieć lokalnie ściślejszy lub luźniejszy zestaw krzywych izometrycznych, „przestrzeń”definiowana przez jej domenę zawsze jest dwuwymiarowa. W dodatku Dynamo zawsze zakłada się, że powierzchnie mają domeny zdefiniowane przez minimum o wartości 0,0 i maksimum o wartości 1,0 w obu kierunkach U i V. Powierzchnie płaskie lub przycięte mogą mieć inne domeny.

Krzywa izometryczna (lub krzywa izoparametryczna): krzywa zdefiniowana przez stałą wartość U lub V na powierzchni i domenę wartości dla odpowiedniego kierunku U lub V.

Współrzędna UV: punkt w przestrzeni parametrów UV zdefiniowany przez U, V, a czasem W.

Płaszczyzna prostopadła: płaszczyzna, która jest prostopadła do obu krzywych izometrycznych U i V przy danej współrzędnej UV.

Wektor normalny: wektor definiujący kierunek „w górę” względem płaszczyzny prostopadłej.

Powierzchnie NURBS

Powierzchnie NURBS są bardzo podobne do krzywych NURBS. Powierzchnie NURBS można traktować jako siatkę krzywych NURBS, które biegną w dwóch kierunkach. Kształt powierzchni NURBS jest definiowany przez wiele punktów kontrolnych i stopień tej powierzchni w kierunkach U i V. Te same algorytmy służą do obliczania kształtu, normalnych, stycznych, krzywizn i innych właściwości za pomocą punktów kontrolnych, wag i stopnia.

W przypadku powierzchni NURBS istnieją dwa kierunki oznaczone geometrią, ponieważ powierzchnie NURBS są (niezależnie od kształtu, jaki widzimy) prostokątnymi siatkami punktów kontrolnych. Mimo że te kierunki są często arbitralne względem globalnego układu współrzędnych, często używa się ich do analizy modeli lub generowania innej geometrii na podstawie danej powierzchni.

1. Stopień (U,V) = (3, 3)

2. Stopień (U,V) = (3, 1)

3. Stopień (U,V) = (1, 2)

4. Stopień (U,V) = (1, 1)

Polipowierzchnie

Polipowierzchnie (PolySurface) składają się z powierzchni połączonych wzdłuż krawędzi. Polipowierzchnie zapewniają więcej możliwości niż dwuwymiarowa definicja UV, ponieważ teraz można poruszać się po połączonych kształtach za pomocą ich topologii.

Chociaż „topologia” zazwyczaj opisuje to, w jaki sposób części są połączone i/lub powiązane, topologia w dodatku Dynamo jest także typem geometrii. Konkretnie jest to kategoria nadrzędna dla powierzchni, polipowierzchni i brył.

Łączenie powierzchni w ten sposób (czasem jest to nazywane płatami) pozwala tworzyć bardziej złożone kształty, jak również definiować szczegóły wzdłuż spoiny. W ten sposób można zastosować zaokrąglenie lub fazowanie do krawędzi polipowierzchni.

Bryły w dodatku Dynamo

Co to jest bryła?

Jeśli chcemy tworzyć bardziej złożone modele, których nie można utworzyć z pojedynczej powierzchni, lub jeśli chcemy zdefiniować dokładną objętość, musimy teraz omówić bryły (i powierzchnie PolySurface). Nawet prosty sześcian jest wystarczająco złożony, aby wymagać sześciu powierzchni — po jednej na ścianę. Bryły zapewniają dostęp do dwóch kluczowych pojęć, które nie istnieją w przypadku powierzchni — bardziej szczegółowego opisu topologicznego (powierzchni, krawędzi, wierzchołków) i operacji logicznych.

Operacja logiczna mająca utworzyć bryłę kolczastej kuli

Do modyfikowania brył można używać operacji logicznych. Użyjmy kilku operacji logicznych, by utworzyć kolczastą kulę.

1. Sphere.ByCenterPointRadius: utwórz bryłę bazową.

2. Topology.Faces, Face.SurfaceGeometry: wykonaj zapytanie dotyczące powierzchni bryły i przekształć w geometrię powierzchni — w tym przypadku sfera ma tylko jedną powierzchnię.

3. Cone.ByPointsRadii: utwórz stożki przy użyciu punktów na powierzchni.

4. Solid.UnionAll: zsumuj stożki i sferę.

5. Topology.Edges: wykonaj zapytanie dotyczące krawędzi nowej bryły.

6. Solid.Fillet: dodaj do krawędzi kolczastej kuli zaokrąglenia.

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Blokowanie

Operacje logiczne są złożone i ich obliczanie może być powolne. Za pomocą funkcji „blokowania” można wstrzymać wykonywanie wybranych węzłów i zależnych od nich węzłów na dalszym etapie przepływu.

1. Użyj menu kontekstowego wyświetlanego po kliknięciu prawym przyciskiem myszy, aby zablokować operację sumowania brył

2. Wybrany węzeł i wszystkie węzły na dalszym etapie przepływu będą wyświetlane w podglądzie z jasnoszarym cieniowaniem, a zależne przewody będą wyświetlane jako linie kreskowane. Także zależny podgląd geometrii będzie cieniowany. Teraz można zmienić wartości na wcześniejszym etapie przepływu bez obliczania sumy logicznej.

3. Aby odblokować węzły, kliknij prawym przyciskiem myszy i wyczyść pole wyboru Zablokuj.

4. Wszystkie zależne węzły i skojarzone podglądy geometrii zostaną zaktualizowane i wrócą do standardowego trybu podglądu.

Bliższe spojrzenie na...

Bryły

Bryły składają się z jednej lub większej liczby powierzchni, które obejmują objętość w ramach zamkniętej obwiedni definiującej kierunek „do wewnątrz” lub „na zewnątrz”. Niezależnie od tego, ile jest tych powierzchni, muszą one tworzyć „szczelną” objętość, aby można było je uważać za bryłę. Bryły można tworzyć przez połączenie powierzchni lub polipowierzchni albo za pomocą operacji, takich jak wyciągnięcie złożone, przeciągnięcie i obrót. Obiekty elementarne takie jak sfera, sześcian, stożek i walec są również bryłami. Sześcian z usuniętą co najmniej jedną powierzchnią to polipowierzchnia, która ma podobne właściwości, ale nie jest bryłą.

1. Płaszczyzna składa się z pojedynczej powierzchni i nie jest bryłą.

2. Sfera składa się z pojedynczej powierzchni, ale jest bryłą.

3. Stożek składa się z dwóch połączonych ze sobą powierzchni tworzących bryłę.

4. Walec składa się z trzech połączonych ze sobą powierzchni tworzących bryłę.

5. Sześcian składa się z sześciu połączonych ze sobą powierzchni tworzących bryłę.

Topologia

Bryły składają się z trzech typów elementów: wierzchołków, krawędzi i ścian. Ściany to powierzchnie tworzące bryłę. Krawędziami są krzywe definiujące połączenie pomiędzy przyległymi ścianami, a wierzchołki to punkty początkowe i końcowe tych krzywych. Te elementy mogą być przywoływane za pomocą węzłów topologii.

1. Powierzchnie

2. Krawędzie

3. Wierzchołki

Operacje

Bryły można modyfikować przez zaokrąglenie lub fazowanie ich krawędzi w celu wyeliminowania ostrych narożników i kątów. Operacja fazowania tworzy powierzchnię prostokreślną między dwiema ścianami, natomiast zaokrąglenie łączy ściany, aby zachować styczność.

1. Sześcian bryłowy

2. Sześcian z fazowaniem

3. Sześcian z zaokrągleniami

Operacje logiczne

Operacje logiczne na bryłach są metodami łączenia dwóch lub większej liczby brył. Pojedyncza operacja logiczna oznacza właściwie wykonanie czterech operacji:

1. Przecięcie dwóch lub większej liczby obiektów.

2. Podzielenie ich w punktach przecięcia.

3. Usunięcie niepotrzebnych części geometrii.

4. Połączenie wszystkiego z powrotem.

1. Union (suma): usuń nakładające się części brył i połącz je w jedną bryłę.

2. Difference (różnica): odejmij jedną bryłę od drugiej. Bryła odejmowana jest określana jako narzędzie. Warto zauważyć, że można zamienić bryłę wskazaną jako narzędzie, aby zachować odwrotną objętość.

3. Intersection (przecięcie): zachowaj tylko przecinającą się objętość dwóch brył.

1. UnionAll: operacja sumy ze sferą i stożkami skierowanymi na zewnątrz

2. DifferenceAll: operacja różnicy ze sferą i stożkami skierowanymi do wewnątrz

Listy są sposobem organizowania danych. W systemie operacyjnym komputera dostępne są pliki i foldery. W dodatku Dynamo można je traktować jako odpowiednio elementy i listy. Podobnie jak w systemie operacyjnym, istnieje wiele sposobów tworzenia, modyfikowania i przywoływania danych. W tym rozdziale omówimy sposób zarządzania listami w dodatku Dynamo.

Co to jest ciąg

Formalnie ciąg jest sekwencją znaków reprezentujących stałą literową lub pewnego typu zmienną. Nieformalnie ciąg (string) to programistyczne określenie tekstu. Pracowaliśmy już z liczbami, zarówno z liczbami całkowitymi, jak i z liczbami dziesiętnymi, aby sterować parametrami. Tak samo możemy pracować z tekstem.

Tworzenie ciągów

Ciągi mogą być używane w wielu zastosowaniach, w tym do definiowania parametrów niestandardowych, opisywania zestawów dokumentacji i analizowania zestawów danych tekstowych. Węzeł string (ciąg) znajduje się w kategorii Podstawowe > Kategoria wejściowa.

Przykładowe węzły powyżej są ciągami. Liczba może być przedstawiona jako ciąg, podobnie jak litera lub cały szyk tekstu.

Ćwiczenie

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Stosowanie zapytań do ciągów

Można szybko analizować duże ilości danych, stosując zapytania do ciągów. Omówimy niektóre podstawowe operacje, które przyspieszają proces roboczy i ułatwiają współdziałanie oprogramowania.

Na poniższej ilustracji przedstawiono ciąg danych pochodzących z zewnętrznego arkusza kalkulacyjnego. Ciąg reprezentuje wierzchołki prostokąta na płaszczyźnie XY. Przeanalizujmy niektóre operacje dzielenia ciągów w miniaturowym ćwiczeniu:

1. Separator „;” oddziela każdy wierzchołek prostokąta. Powoduje to utworzenie listy z 3 elementami dla każdego wierzchołka.

1. Naciśnięcie klawisza „+” w środku węzła powoduje utworzenie nowego separatora.

2. Dodaj ciąg „,” do obszaru rysunku i utwórz podłączenie do nowego wejścia separatora.

3. Wynik stanowi teraz listę dziesięciu elementów. Węzeł wykonuje dzielenie najpierw na podstawie separatora separator0, a następnie na podstawie separatora separator1.

Powyższa lista elementów może wyglądać jak liczby, ale nadal są one traktowane w dodatku Dynamo jak pojedyncze ciągi. Aby można było utworzyć punkty, ich typ danych musi zostać przekształcony z ciągu w liczbę. Jest to wykonywane za pomocą węzła String.ToNumber

1. Ten węzeł jest prosty. Podłącz wyniki węzła String.Split do wejścia. Wynik nie wygląda inaczej, ale typ danych to teraz number (liczba), a nie string (ciąg).

Po wykonaniu pewnych dodatkowych podstawowych operacji mamy teraz trójkąt narysowany w punkcie początkowym na podstawie oryginalnego wejścia string.

Manipulowanie ciągami

Ponieważ ciąg jest ogólnym obiektem tekstowym, zakres jego zastosowań jest szeroki. Przyjrzyjmy się niektórym istotnym operacjom w obszarze Podstawowe > Kategoria ciągu w dodatku Dynamo:

Jest to metoda łączenia dwóch ciągów w kolejności. Powoduje pobranie każdego ciągu literalnego z listy i utworzenie jednego scalonego ciągu.

Poniżej przedstawiono scalanie trzech ciągów:

1. Aby dodać lub odjąć ciągi w scaleniu, można kliknąć przyciski +/- w środku węzła.

2. Wynikiem jest jeden scalony ciąg ze spacjami i interpunkcją.

Metoda łączenia jest bardzo podobna do scalania, ale zawiera dodatkową warstwę interpunkcji.

Osoby pracujące w programie Excel prawdopodobnie miały już do czynienia z plikami CSV. Są to pliki z wartościami rozdzielonymi przecinkami. Można użyć przecinka (lub, jak w tym przypadku, dwóch kresek) jako separatora z węzłem String.Join, aby utworzyć podobną strukturę danych.

Poniższa ilustracja przedstawia łączenie dwóch ciągów:

1. Wejście separatora umożliwia utworzenie ciągu rozdzielającego łączone ciągi.

Praca z ciągami

Zacznijmy od podstawowego podziału ciągu zwrotki. Na początku należy zauważyć, że zapis jest sformatowany za pomocą przecinków. Użyjemy tego formatu, aby rozdzielić wiersze na poszczególne elementy.

1. Ciąg podstawowy zostaje wklejony do węzła String.

2. Do oznaczenia separatora używany jest inny węzeł String. W tym przypadku używamy przecinka.

3. Do obszaru rysunku zostaje dodany węzeł String.Split. Zostaje on połączony z tymi dwoma ciągami.

4. Wynik na wyjściu to wiersze będące osobnymi elementami.

Przejdźmy teraz do interesującej części wiersza: ostatnich dwóch wierszy. Oryginalna zwrotka była jednym elementem danych. Dane te zostały rozdzielone na poszczególne elementy w pierwszym kroku. Teraz musimy wyszukać tekst, który próbujemy znaleźć. Mimo że możemy to zrobić, wybierając dwa ostatnie elementy listy, to jednak jeśli byłaby to cała książka, nie chcielibyśmy czytać wszystkiego i ręcznie wyodrębniać elementów.

1. Zamiast ręcznego wyszukiwania używamy węzła String.Contains, aby wyszukać zestaw znaków. Jest to podobne do wykonywania polecenia „Znajdź” w edytorze tekstu. W tym przypadku zostanie zwrócona wartość „true” lub „false”, jeśli ten ciąg podrzędny zostanie znaleziony w elemencie.

2. W wejściu searchFor definiujemy ciąg podrzędny, którego szukamy w zwrotce. Użyjmy węzła String z tekstem „And miles”.

3. Zwrócony wynik zawiera listę pozycji false i true. Użyjemy tych wartości logicznych, aby przefiltrować elementy w następnym kroku.

1. List.FilterByBoolMask jest węzłem, za pomocą którego wyodrębnimy pozycje odpowiadające wartościom false i true. Wyjście „in” zwraca frazy z wejściem „mask” równym „true”, a wyjście „out” — te odpowiadające wartości „false”.

2. Wyniki na wyjściu „in” są zgodne z oczekiwaniami, czyli zwracają dwa ostatnie wiersze zwrotki.

Chcemy teraz podkreślić powtórzenie w tej zwrotce, scalając te dwa wiersze. Przeglądając wyniki na wyjściu w poprzednim kroku, łatwo zauważyć, że na liście znajdują się dwa elementy:

1. Za pomocą dwóch węzłów List.GetItemAtIndex można wyodrębnić te elementy, używając wartości 0 i 1 jako wejścia indeksu.

2. Na wyjściu każdego z tych węzłów pojawiają się dwa ostatnie wiersze — w kolejności.

Aby scalić te dwa elementy w jeden, użyjemy węzła String.Join:

1. Po dodaniu węzła String.Join widać, że potrzebny jest separator.

2. Aby utworzyć separator, dodamy węzeł String do obszaru rysunku i wpiszemy przecinek.

3. Ostatnie wyjście scala dwa ostatnie elementy w jeden.

Może to wydawać się dużą ilością pracy w celu wyodrębnienia dwóch ostatnich wierszy i to prawda — operacje na ciągach często wymagają pewnych początkowych nakładów pracy na. Ale są one skalowalne i mogą być względnie łatwo stosowane do dużych zestawów danych. Podczas pracy z zastosowaniem parametrów z arkuszami kalkulacyjnymi i funkcjami współdziałania należy pamiętać o operacjach na ciągach.

Logika, a w szczególności logika warunkowa, pozwala określić operację lub zestaw operacji na podstawie testu. Przez oszacowanie testu uzyskamy wartość logiczną reprezentującą prawdę (True) lub fałsz (False), za pomocą której można sterować przepływem programu.

Wartości logiczne

Zmienne liczbowe mogą przechowywać liczby z szerokiego zakresu. Zmienne logiczne mogą przechowywać tylko dwie wartości, nazywane Prawda lub Fałsz, Tak lub Nie albo 1 lub 0. Rzadko stosuje się operacje logiczne do wykonywania obliczeń z powodu ich ograniczonego zakresu.

Instrukcje warunkowe

Instrukcja „If” (jeśli) stanowi kluczowe pojęcie w programowaniu: „Jeśli to jest prawdą, wtedy tak się stanie, w przeciwnym razie stanie się coś innego”. Wynikowa operacja tej instrukcji zależy od wartości logicznej. Istnieje wiele sposobów definiowania instrukcji „If” w dodatku Dynamo:

Przeanalizujmy krótki przykład dotyczący działania każdego z tych trzech węzłów z użyciem instrukcji warunkowej „If”.

Na tej ilustracji wartość logiczna jest ustawiona na true, co oznacza, że wynik jest ciągiem: „this is the result if true” (to jest wynik, jeśli prawda). Trzy węzły tworzące instrukcję If działają tu w ten sam sposób.

Węzły działają identycznie. Jeśli wartość logiczna zostanie zmieniona na false, wynik będzie liczbą Pi, jak to zdefiniowano w oryginalnej instrukcji If.

Ćwiczenie: logika i geometria

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Część I: filtrowanie listy

1. Użyjmy logiki, aby rozdzielić listę liczb na listę liczb parzystych i listę liczb nieparzystych.

a. Number Range — dodaj zakres liczb do obszaru rysunku.

b. Number — dodaj trzy number liczb do obszaru rysunku. Wartość dla każdego węzła number powinna wynosić: 0,0 dla start, 10,0 dla end i 1,0 dla step.

c. Wyjście — wynik wyjściowy to lista 11 liczb w zakresie od 0 do 10.

d. Modulo (%) — węzeł Number Range do x i 2,0 do y. Spowoduje to obliczenie reszty z dzielenia przez 2 dla każdej liczby na liście. Wynik z tej listy to lista wartości 0 i 1.

e. Test równości (==) — dodaj test równości do obszaru rysunku. Podłącz wyjście modulo do wejścia x i wartość 0,0 do wejścia y.

f. Watch — wynik testu równości jest listą wartości logicznych true i false. Są to wartości używane do oddzielenia elementów na liście. 0 (lub true) reprezentuje liczby parzyste, a 1 (lub false) reprezentuje liczby nieparzyste.

g. List.FilterByBoolMask — ten węzeł filtruje wartości na dwie różne listy w oparciu o wejściową wartość logiczną. Podłącz oryginalny węzeł Number Range do wejścia list oraz wyjście equality test do wejścia mask. Wyjście in reprezentuje wartości true, podczas gdy wyjście out reprezentuje wartości false.

h. Watch — w wyniku tego mamy teraz listę liczb parzystych i listę liczb nieparzystych. Użyliśmy operatorów logicznych do rozdzielenia list na wzory.

Część II: od logiki do geometrii

Bazując na logice ustanowionej w pierwszym ćwiczeniu, zastosujmy tę konfigurację do operacji modelowania.

2. Oprzemy się na poprzednim ćwiczeniu z tymi samymi węzłami. Jedyne wyjątki to (oprócz zmiany formatu):

a. Użyj węzła Sequence z tymi wartościami wejściowymi.

b. Odłączyliśmy wejście list in od węzła List.FilterByBoolMask. Na razie odłożymy te węzły na bok, ale później w tym ćwiczeniu się przydadzą.

3. Zacznijmy od utworzenia oddzielnej grupy wykresu, jak pokazano na ilustracji powyżej. Ta grupa węzłów reprezentuje równanie parametryczne definiujące krzywą liniową. Kilka uwag:

a. Pierwszy suwak Number Slider reprezentuje częstotliwość fali. Powinien mieć wartość min. 1, maks. 4 i krok 0,01.

b. Drugi Number Slider reprezentuje amplitudę fali. Powinien mieć wartość min. 0, maks. 1 i krok równy 0,01.

c. PolyCurve.ByPoints — jeśli zostanie skopiowany powyższy wykres węzłów, wynikiem będzie krzywa sinusoidalna w rzutni podglądu Dynamo.

Metoda stosowana tutaj dla wejść: użyj węzłów number dla bardziej statycznych właściwości i węzłów Number Slider dla właściwości bardziej elastycznych. Chcemy zachować oryginalny węzeł Number Range definiowany na początku tego kroku. Jednak tworzona tutaj krzywa sinusoidalna powinna mieć pewną elastyczność. Możemy przesunąć te suwaki, aby obserwować, jak aktualizowane są częstotliwość i amplituda krzywej.

4. Będziemy analizować definicję nie po kolei, więc spójrzmy na wynik końcowy, aby móc się odwoływać do tego, do czego dążymy. Pierwsze dwa kroki są wykonywane oddzielnie, chcemy je teraz połączyć. Użyjemy bazowej krzywej sinusoidalnej do sterowania położeniem komponentów zamka, a za pomocą logiki prawdy/fałszu będziemy przełączać się między małymi i większymi kostkami.

a. Math.RemapRange — za pomocą sekwencji liczb utworzonej w kroku 02 utwórzmy nową serię liczb poprzez ponowne odwzorowanie zakresu. Oryginalne liczby z zakresu od 0 do 100 z kroku 01. Te liczby mieszczą się w zakresie od 0 do 1 dla odpowiednio wejść newMin i newMax.

5. Utwórz węzeł Curve.PointAtParameter, a następnie połącz wyjście Math.RemapRange z kroku 04 jako wejście param.

W tym kroku tworzone są punkty wzdłuż krzywej. Ponownie odwzorowaliśmy liczby na wartości od 0 do 1, ponieważ wejście param szuka wartości w tym zakresie. Wartość 0 reprezentuje punkt początkowy, a wartość 1 reprezentuje punkty końcowe. Wszystkie liczby między nimi są odwzorowane na wartości z zakresu [0,1].

6. Połącz wyjście z węzła Curve.PointAtParameter z węzłem List.FilterByBoolMask, aby rozdzielić listę indeksów nieparzystych i nieparzystych.

a. List.FilterByBoolMask — podłącz węzeł Curve.PointAtParameter z poprzedniego kroku do wejścia list.

b. Watch — węzeł obserwacyjny dla in i węzeł obserwacyjny dla out pokazują, że mamy dwie listy reprezentujące indeksy parzyste i nieparzyste. Punkty te są uporządkowane w ten sam sposób na krzywej, co przedstawimy w następnym kroku.

7. Następnie użyjemy wyjścia z węzła List.FilterByBoolMask w kroku 05, aby wygenerować geometrie o rozmiarach zgodnych z indeksami.

Cuboid.ByLengths — ponownie utwórz połączenia widoczne na ilustracji powyżej, aby uzyskać zamek wzdłuż krzywej sinusoidalnej. Prostopadłościan jest tutaj tylko kostką. Definiujemy jego rozmiar na podstawie punktu krzywej w środku kostki. Logika podziału na wartości parzyste/nieparzyste powinna być teraz czytelna w modelu.

a. Lista prostopadłościanów przy indeksach parzystych.

b. Lista prostopadłościanów przy indeksach nieparzystych.

Gotowe! Właśnie zaprogramowano proces definiowania wymiarów geometrii zgodnie z operacją logiczną przedstawioną w tym ćwiczeniu.

Co to jest lista?

Lista to zbiór elementów. Weźmy na przykład kiść bananów. Każdy banan jest elementem listy (czyli kiści). Łatwiej jest chwycić kiść bananów niż zbierać pojedyncze banany — i tak samo jest w przypadku grupowania elementów według zależności parametrycznych w strukturze danych.

Robiąc zakupy, wkładamy wszystkie kupione artykuły do torby. Taka torba również jest listą. Jeśli chcemy upiec chleb bananowy, potrzebujemy 3 kiści bananów (robimy dużo chleba bananowego). Torba to lista kiści bananów, a każda kiść to lista bananów. Torba jest więc listą list (dwuwymiarową), a kiść bananów jest listą (jednowymiarową).

W dodatku Dynamo dane list są uporządkowane, a pierwszy element na każdej liście ma indeks „0”. Poniżej omówiono sposób definiowania list w dodatku Dynamo oraz to, jak listy wiążą się ze sobą nawzajem.

Indeksowanie od zera

Jedno, co może z początku wydawać się dziwne, to fakt, że pierwszy indeks listy zawsze ma wartość 0, a nie 1. Gdy zatem mówimy o pierwszym elemencie listy, oznacza to tak naprawdę element odpowiadający indeksowi 0.

Jeśli na przykład liczymy palce prawej dłoni, najprawdopodobniej ponumerujemy je od 1 do 5. Gdybyśmy jednak umieścili te palce na liście, w dodatku Dynamo otrzymałyby indeksy od 0 do 4. Chociaż początkującym programistom może się to wydawać trochę dziwne, indeksowanie od zera stanowi standardową praktykę w większości systemów obliczeniowych.

Należy pamiętać, że lista wciąż zawiera 5 elementów, po prostu korzystamy z systemu liczenia od zera. Elementy na liście nie muszą być liczbami. Mogą to być dane dowolnego typu obsługiwanego przez dodatek Dynamo, takie jak punkty, krzywe, powierzchnie, rodziny itp.

a. Indeks

b. Punkt

c. Element

Często najprostszym sposobem na sprawdzenie typu danych przechowywanych na liście jest połączenie węzła Watch z elementem wyjściowym innego węzła. Domyślnie węzeł Watch automatycznie wyświetla wszystkie indeksy po lewej stronie listy, a elementy danych po prawej stronie.

Indeksy są kluczowym elementem podczas pracy z listami.

Dane wejściowe i wyjściowe

W odniesieniu do list dane wejściowe i wyjściowe różnią się w zależności od używanego węzła Dynamo. Możemy na przykład użyć listy 5 punktów i połączyć jej elementy wyjściowe z dwoma różnymi węzłami Dynamo, PolyCurve.ByPoints i Circle.ByCenterPointRadius:

1. Element wejściowy points węzła PolyCurve.ByPoints wyszukuje wartości „Point[]”. Reprezentuje listę punktów.

2. Elementem wyjściowym węzła PolyCurve.ByPoints jest jedna krzywa PolyCurve utworzona na podstawie listy pięciu punktów.

3. Element wejściowy centerPoint węzła Circle.ByCenterPointRadius wymaga wartości „Point”.

4. Elementem wyjściowym węzła Circle.ByCenterPointRadius jest lista pięciu okręgów, których środki odpowiadają pierwotnej liście punktów.

Dane wejściowe dla węzłów PolyCurve.ByPoints i Circle.ByCenterPointRadius są takie same, ale węzeł Polycurve.ByPoints pozwala uzyskać jedną krzywą PolyCurve, a węzeł Circle.ByCenterPointRadius — 5 okręgów ze środkami w poszczególnych punktach. Jest to intuicyjnie zrozumiałe: krzywa PolyCurve jest rysowana jako łuk łączący 5 punktów, a okręgi tworzone są w każdym punkcie osobno. Co zatem dzieje się z danymi?

Po ustawieniu kursora myszy na elemencie wejściowym points węzła Polycurve.ByPoints widzimy, że wyszukuje on wartości „Point[]”. Zwróć uwagę na nawiasy na końcu. To oznacza listę punktów, a do utworzenia krzywej PolyCurve potrzebne są dane wejściowe w postaci listy. Ten węzeł będzie więc sumował każdą listę w jedną krzywą PolyCurve.

Natomiast element wejściowy centerPoint węzła Circle.ByCenterPointRadius wymaga wartości „Point”. W tym węźle wyszukiwany jest jeden punkt, czyli element, w celu zdefiniowania środka okręgu. Dlatego otrzymujemy pięć okręgów z danych wejściowych. Zrozumienie tej różnicy w danych wejściowych w dodatku Dynamo pomaga lepiej zrozumieć działanie węzłów podczas zarządzania danymi.

Skratowanie

Dopasowywanie danych stanowi problem bez idealnego rozwiązania. Ma on miejsce, gdy węzeł ma dostęp do danych wejściowych o różnych rozmiarach. Zmiana algorytmu dopasowywania danych może prowadzić do uzyskania całkiem różnych wyników.

Wyobraź sobie węzeł służący do tworzenia odcinków między punktami (Line.ByStartPointEndPoint). Ma on dwa parametry wejściowe, określające współrzędne obu punktów:

Najkrótsza lista

Najprostszym sposobem jest łączenie elementów wejściowych pojedynczo, aż jeden ze strumieni się wyczerpie. Jest to tak zwany algorytm „najkrótszej listy”. Jest to domyślne działanie węzłów Dynamo:

Najdłuższa lista

Algorytm „najdłuższa lista” kontynuuje łączenie elementów wejściowych i ponownie używa elementów do momentu, aż wszystkie strumienie się wyczerpią:

Iloczyn wektorowy

Metoda iloczynu wektorowego służy do wykonania wszystkich możliwych połączeń:

Jak widać, istnieją różne sposoby rysowania linii między tymi zbiorami punktów. Opcje skratowania można znaleźć, klikając prawym przyciskiem myszy środek węzła i wybierając menu „Skratowanie”.

Ćwiczenie

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Aby zademonstrować poniżej operacje skratowania, użyjemy tego pliku bazowego do zdefiniowania najkrótszej listy, najdłuższej listy i iloczynu wektorowego.

Zmienimy skratowanie w węźle Point.ByCoordinates, ale nie zmienimy żadnych innych elementów na wykresie powyżej.

Najkrótsza lista

Wybierając opcję najkrótsza lista jako opcję skratowania (jest to również opcja domyślna), otrzymujemy podstawową linię ukośną złożoną z pięciu punktów. Pięć punktów to długość krótszej listy, a więc skratowanie według najkrótszej listy zatrzymuje się po dotarciu do końca tej listy.

Najdłuższa lista

Po zmianie skratowania na opcję najdłuższa lista otrzymujemy linię ukośną, która dalej przebiega pionowo. Tak samo jak na diagramie koncepcyjnym, ostatni element z listy 5 elementów będzie używany ponownie do momentu osiągnięcia długości dłuższej listy.

Iloczyn wektorowy

Po zmianie opcji skratowania na iloczyn wektorowy otrzymujemy wszystkie kombinacje wszystkich list, co daje siatkę punktów 5x10. Jest to struktura danych równoważna iloczynowi wektorowemu pokazanemu na powyższym diagramie koncepcyjnym, z tą różnicą, że dane stanowią teraz listę list. Po połączeniu w krzywą PolyCurve widzimy, że każda lista jest zdefiniowana przez wartość X, co daje rząd pionowych linii.