Bloki kodu zapewniają głęboki wgląd w język DesignScript, czyli język programowania stanowiący rdzeń dodatku Dynamo. Język DesignScript, stworzony od podstaw do obsługi badawczych przepływów roboczych procesów projektowych, jest czytelny i zwięzły oraz zapewnia natychmiastową informację zwrotną dla małych fragmentów kodu, ale umożliwia też skalowanie do dużych i złożonych interakcji. Język DesignScript stanowi też fundament mechanizmu sterującego większością zaplecza dodatku Dynamo. Fakt, że prawie wszystkie funkcje dostępne w węzłach i interakcjach dodatku Dynamo mają relację „jeden do jednego” z językiem skryptów, zapewnia niepowtarzalne możliwości płynnego przechodzenia między interakcjami opartymi na węzłach a stosowaniem skryptów.

W przypadku użytkowników początkujących węzły mogą być automatycznie przekształcane w składnię tekstową, co pomaga w nauce języka DesignScript, a także po prostu zmniejsza rozmiar większych części wykresów. Do tego celu służy proces o nazwie „Konwersja węzłów na kod”, który jest szczegółowo opisany w sekcji Składnia języka DesignScript. Bardziej doświadczeni użytkownicy mogą używać bloków kodu do tworzenia własnych połączeń istniejących funkcji oraz samodzielnie utworzonych relacji za pomocą wielu standardowych paradygmatów kodowania. Zarówno początkujący, jak i zaawansowani użytkownicy znajdą wiele przydatnych skrótów i fragmentów kodu, które przyspieszają pracę nad projektami. Chociaż termin „blok kodu” może wywoływać nieco niepokoju u użytkowników, którzy nie są programistami, jest to łatwe w obsłudze i niezawodne narzędzie. Początkujący użytkownik może efektywnie używać bloku kodu przy minimalnym kodowaniu, a zaawansowany użytkownik może tworzyć definicje skryptowe, które będą przywoływane w innych miejscach definicji dodatku Dynamo.

Węzeł Code Block: krótkie omówienie

W skrócie: bloki kodu są interfejsem skryptów tekstowych w środowisku skryptów wizualnych. Mogą one być używane jako liczby, ciągi, formuły i inne typy danych. Funkcję bloku kodu zaprojektowano dla dodatku Dynamo, więc można definiować w bloku kodu dowolne zmienne, które będą automatycznie dodawane do wejść węzła:

Bloki kodu pozwalają użytkownikowi elastycznie decydować, w jaki sposób będą określane dane wejściowe. Oto kilka różnych sposobów na ustawienie podstawowego punktu o współrzędnych (10, 5, 0):

Po poznaniu większej liczby dostępnych funkcji w bibliotece użytkownik może nawet stwierdzić, że wpisanie „Point.ByCoordinates” jest szybsze niż wyszukanie odpowiedniego węzła w bibliotece. Na przykład po wpisaniu „Point.” w dodatku Dynamo zostanie wyświetlona lista funkcji, które można zastosować do punktu. Dzięki temu tworzenie skryptów jest bardziej intuicyjne. Pomaga to też w nauce stosowania funkcji w dodatku Dynamo.

Tworzenie węzłów bloku kodu — Code Block

Blok kodu (Code Block) można znaleźć w sekcji Podstawowe > Dane wejściowe > Operacje > Code Block. Jeszcze szybciej: wystarczy kliknąć dwukrotnie obszar rysunku, a zostanie wyświetlony blok kodu. Ten węzeł jest używany tak często, że przypisano do niego funkcję dwukrotnego kliknięcia.

Liczby, ciągi i formuły

Bloki kodu są również elastyczne pod względem typów danych. Użytkownik może szybko definiować liczby, ciągi i formuły, a blok kodu zapewni żądane wyniki.

Na poniższej ilustracji pokazano „stary” i nieco pracochłonny sposób realizacji zadania: użytkownik wyszukuje węzeł w interfejsie, dodaje go do obszaru rysunku, a następnie wprowadza dane. Za pomocą bloku kodu użytkownik może kliknąć dwukrotnie obszar rysunku, aby pojawił się węzeł, i wpisać właściwy typ danych za pomocą podstawowej składni.

Number, String i Formula to trzy przykłady węzłów Dynamo, które są najprawdopodobniej przestarzałe w porównaniu z węzłem Code Block.

1. Rozwiązanie tradycyjne

2. Węzły Code Block

W bloku kodu można tworzyć funkcje, a następnie można je ponownie wywoływać w innym miejscu w definicji dodatku Dynamo. Powoduje to utworzenie innej warstwy sterującej w pliku parametrycznym. Można to postrzegać jako wersję tekstową węzła niestandardowego. W tym przypadku „nadrzędny” blok kodu jest łatwo dostępny i może być umieszczony w dowolnym miejscu na wykresie. Nie są potrzebne żadne przewody.

Parent

Pierwszy wiersz zawiera słowo kluczowe „def”, następnie nazwę funkcji, a następnie nazwy danych wejściowych w nawiasach. Klamry definiują treść funkcji. Wartość jest zwracana za pomocą instrukcji „return =”. Bloki kodu, które definiują funkcję, nie mają portów wejściowych ani wyjściowych, ponieważ są wywoływane z innych bloków kodu.

/*This is a multi-line comment,
which continues for
multiple lines*/
def FunctionName(in1,in2)
{
//This is a comment
sum = in1+in2;
return sum;
};

Podrzędne

Wywołaj funkcję w innym bloku kodu w tym samym pliku przez podanie nazwy i takiej samej liczby argumentów. Działa to tak jak w przypadku gotowych węzłów w bibliotece.

FunctionName(in1,in2);

Ćwiczenie: kula według osi Z

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

W tym ćwiczeniu zostanie utworzona ogólna definicja, która utworzy sfery z wejściowej listy punktów. Promień tych sfer zależy od właściwości Z każdego punktu.

Zacznijmy od przedziału liczbowego dziesięciu wartości z zakresu od 0 do 100. Podłącz je do węzłów Point.ByCoordinates, aby utworzyć linię przekątną.

Utwórz węzeł Code Block i wprowadź naszą definicję.

1. Użyj następujących wierszy kodu:

   Copy

   def sphereByZ(inputPt)
   {
   
   };

inputPt to nazwa, którą nadaliśmy reprezentacji punktów sterujących funkcją. Na razie funkcja niczego nie robi, ale w kolejnych krokach ją skonstruujemy.

1. Dodając elementy do funkcji Code Block, umieścimy komentarz i zmienną sphereRadius, która wysyła zapytanie o położenie Z każdego punktu. Pamiętaj, że inputPt.Z nie wymaga nawiasów jak metoda. Jest to zapytanie o właściwości istniejącego elementu, dlatego żadne dane wejściowe nie są konieczne:

Copy

def sphereByZ(inputPt,radiusRatio)
{
//get Z Value, ise ot to drive radius of sphere
sphereRadius=inputPt.Z;
};

1. Teraz przypomnijmy sobie funkcję, którą utworzyliśmy w innym węźle Code Block. Jeśli dwukrotnie klikniemy obszar roboczy, aby utworzyć nowy węzeł Code Block, i wpiszemy sphereB, dodatek Dynamo zasugeruje zdefiniowaną przez nas wcześniej funkcję sphereByZ. Funkcja została dodana do biblioteki intellisense. To przydatne.

1. Teraz wywołamy tę funkcję i utworzymy zmienną o nazwie Pt, aby podłączyć punkty utworzone w poprzednich krokach:

   Copy

   sphereByZ(Pt)

2. Wszystkie wyjścia mają wartości null. Dlaczego tak jest? W definicji funkcji obliczamy zmienną sphereRadius, ale nie zdefiniowaliśmy, co funkcja powinna zwracać na wyjściu. Możemy to naprawić w następnym kroku.

1. Ważnym krokiem jest zdefiniowanie wyjścia funkcji przez dodanie wiersza return = sphereRadius; do funkcji sphereByZ.

2. Teraz na wyjściu węzła Code Block pojawiają się współrzędne Z każdego punktu.

Teraz utworzymy właściwe sfery, edytując funkcję nadrzędną.

1. Najpierw zdefiniujemy sferę za pomocą wiersza kodu: sphere=Sphere.ByCenterPointRadius(inputPt,sphereRadius);

2. Następnie zmienimy zwracaną wartość na sphere zamiast sphereRadius: return = sphere; To pozwoli nam uzyskać kilka gigantycznych sfer w podglądzie Dynamo.

1. Aby zwiększyć rozmiar tych sfer, zaktualizuj wartość sphereRadius dodając dzielnik: sphereRadius = inputPt.Z/20; Teraz możemy dostrzec osobne sfery i zrozumieć związek między wartością promienia a wartością Z.

1. W węźle Point.ByCoordinates tworzymy siatkę punktów, zmieniając skratowanie z Shortest List na Cross Product. Funkcja sphereByZ nadal w pełni działa, dlatego wszystkie punkty tworzą sfery z promieniami na podstawie wartości Z.

1. Aby przetestować rozwiązanie, podłączymy oryginalną listę liczb do wejść X węzła Point.ByCoordinates. Mamy teraz sześcian sfer.

2. Uwaga: jeśli obliczenia na komputerze trwają długo, spróbuj zmienić #10 na wartość typu #5.

Pamiętaj, że utworzona przez nas funkcja sphereByZ to funkcja ogólna, więc możemy przywołać helisę z wcześniejszej lekcji i zastosować do niej tę funkcję.

Ostatni krok: sterowanie współczynnikiem promienia za pomocą parametru zdefiniowanego przez użytkownika. Aby to zrobić, należy utworzyć nowe wejście dla tej funkcji, a także zastąpić dzielnik 20 parametrem.

1. Zaktualizuj definicję funkcji sphereByZ do postaci:

   Copy

   def sphereByZ(inputPt,radiusRatio)
   {
   //get Z Value, use it to drive radius of sphere
   sphereRadius=inputPt.Z/radiusRatio;
   //Define Sphere Geometry
   sphere=Sphere.ByCenterPointRadius(inputPt,sphereRadius);
   //Define output for function
   return sphere;
   };

2. Zaktualizuj podrzędne węzły Code Block, dodając do wejścia zmienną ratio: sphereByZ(Pt,ratio);. Podłącz suwak do nowo utworzonego wejścia węzła Code Block i zmieniaj rozmiar promieni na podstawie współczynnika promienia.

W nazwach węzłów w dodatku Dynamo można zauważyć wspólną cechę: w każdym węźle używana jest składnia „.” bez spacji. Jest tak dlatego, że tekst znajdujący się na górze każdego węzła odzwierciedla rzeczywistą składnię skryptów, a znak „.” (lub notacja kropkowa) oddziela element od metod, które możemy wywołać. W ten sposób można łatwo przekształcać skrypty wizualne w skrypty tekstowe.

Omawiając notację kropkową przez analogię, zobaczmy, co możemy zrobić z parametrycznym jabłkiem w dodatku Dynamo. Poniżej przedstawiono kilka metod, które zastosujemy do jabłka, zanim zdecydujemy się je zjeść. (Uwaga: to nie są rzeczywiste metody dodatku Dynamo):

Można się nie zgodzić, ale wyniki w powyższej tabeli wskazują, że to bardzo smaczne jabłko. Możemy zastosować do niego funkcję Apple.eat() (Jabłko.zjeść).

Notacja kropkowa w bloku kodu

Pamiętając o porównaniu z jabłkiem, przyjrzyjmy się węzłowi Point.ByCoordinates i zobaczmy, jak można utworzyć punkt za pomocą węzła Code Block.

Składnia Point.ByCoordinates(0,10); w węźle Code Block daje taki sam wynik jak węzeł Point.ByCoordinates w dodatku Dynamo, z tą różnicą, że umożliwia utworzenie punktu za pomocą jednego węzła. Jest to bardziej wydajne niż łączenie oddzielnego węzła ze współrzędnymi „X” i „Y”.

1. Używając polecenia Point.ByCoordinates w węźle Code Block, określamy dane wejściowe w takiej samej kolejności jak w gotowym węźle: (X,Y).

Wywoływanie węzłów — tworzenie, operacje, zapytanie

Można wywołać dowolny zwykły węzeł w bibliotece za pomocą węzła Code Block, o ile nie jest to specjalny węzeł interfejsu użytkownika, pełniący szczególną funkcję w interfejsie użytkownika. Można na przykład wywołać węzeł Circle.ByCenterPointRadius, ale wywołanie węzła Watch 3D nie miałoby sensu.

Zwykłe węzły (stanowiące większość biblioteki) należą do trzech ogólnych typów. Warto zauważyć, że biblioteka jest uporządkowana zgodnie z tymi kategoriami. Metody, czyli węzły, tych trzech typów są traktowane inaczej po wywołaniu w bloku kodu.

1. Create — umożliwiają utworzenie (lub konstruowanie) elementu.

2. Action — umożliwiają wykonywanie operacji na elementach.

3. Query — umożliwiają pobranie właściwości istniejącego elementu.

Tworzenie

Kategoria „Create” umożliwia tworzenie geometrii od podstaw. Wprowadzamy wartości w bloku kodu od lewej do prawej. Te dane wejściowe mają taką samą kolejność, jak elementy wejściowe węzła uporządkowane od góry do dołu.

Porównując węzeł Line.ByStartPointEndPoint i odpowiadającą mu składnię w węźle Code Block, otrzymujemy te same wyniki.

Działanie

Określa operację wykonywaną na obiekcie danego typu. W dodatku Dynamo do wykonywania operacji na obiekcie używana jest notacja kropkowa, wspólna dla wielu języków kodowania. Po wpisaniu obiektu wpisz kropkę, a następnie nazwę operacji. Dane wejściowe metod typu Action są umieszczane w nawiasach, podobnie jak w przypadku metod typu Create, z tym że nie trzeba określać pierwszego elementu wejściowego widocznego w odpowiednim węźle. Zamiast tego należy określić element, na którym wykonywana jest operacja:

1. Węzeł Point.Add stanowi węzeł typu Action, dlatego składnia nieco się różni.

2. Dane wejściowe to (1) point (punkt) i (2) vektor (wektor), który ma być do niego dodany. W węźle Code Block nazwaliśmy ten punkt (obiekt) „pt”. Aby dodać wektor o nazwie „vec” do punktu „pt”, należy napisać pt.Add(vec), czyli: obiekt, kropka, operacja. Operacja Add ma tylko jeden element wejściowy, czyli wszystkie elementy wejściowe węzła Point.Add z wyjątkiem pierwszego. Pierwszym elementem wejściowym węzła Point.Add jest sam punkt.

Zapytanie

Metody typu Query pobierają właściwość obiektu. Ponieważ sam obiekt jest elementem wejściowym, nie trzeba określać żadnych danych wejściowych. Nie są wymagane nawiasy.

A co ze skratowaniem?

Skratowanie w przypadku węzłów i bloków kodu nieco się różni. W przypadku węzłów użytkownik klika prawym przyciskiem myszy węzeł i wybiera opcję skratowania, którą chce zastosować. W bloku kodu użytkownik ma znacznie większą kontrolę nad strukturą danych. W krótkiej składni metody w węźle Code Block wykorzystuje się prowadnice replikacji do określenia, w jaki sposób połączyć w pary kilka jednowymiarowych list. Numery w nawiasach ostrych „<>” definiują hierarchię wynikowej listy zagnieżdżonej: <1>,<2>,<3> i tak dalej.

1. W tym przykładzie użyjemy krótkiej składni do zdefiniowania dwóch zakresów (więcej informacji na temat krótkiej składni przedstawiono w następnej sekcji tego rozdziału). Krótko mówiąc: 0..1; odpowiada {0,1}, a -3..-7 odpowiada {-3,-4,-5,-6,-7}. W wyniku tej operacji zostaną zwrócone listy 2 wartości x i 5 wartości y. Jeśli nie użyjemy prowadnic replikacji z tymi niedopasowanymi listami, otrzymamy listę dwóch punktów, ponieważ tyle wynosi długość najkrótszej listy. Za pomocą prowadnic replikacji można znaleźć wszystkie możliwe kombinacje 2 i 5 współrzędnych (czyli iloczyn wektorowy).

2. Użycie składni Point.ByCoordinates(x_vals<1>,y_vals<2>); umożliwia uzyskanie dwóch list, z których każda zawiera pięć elementów.

3. Użycie składni Point.ByCoordinates(x_vals<2>,y_vals<1>); umożliwia uzyskanie pięciu list, z których każda zawiera dwa elementy.

Przy tym zapisie możemy także określić, która lista będzie dominująca: 2 listy po 5 elementów czy 5 list po 2 elementy. W tym przykładzie zmiana kolejności prowadnic replikacji powoduje, że wynikiem jest lista wierszy punktów lub lista kolumn punktów w siatce.

Konwersja węzłów na kod

Chociaż przyzwyczajenie się do metod bloków kodu może wymagać trochę wysiłku, w dodatku Dynamo dostępna jest funkcja konwersji węzłów na kod, która to ułatwia. Aby użyć tej funkcji, wybierz szyk węzłów na wykresie dodatku Dynamo, kliknij prawym przyciskiem myszy obszar rysunku i wybierz opcję „Węzeł do kodowania”. Dodatek Dynamo połączy te węzły w blok kodu zawierający wszystkie dane wejściowe i wyjściowe. To nie tylko doskonałe narzędzie do poznawania bloków kodu, ale też sposób na uzyskanie bardziej wydajnych i parametrycznych wykresów dodatku Dynamo. Poniższe ćwiczenie wymaga użycia konwersji węzłów na kod, więc nie przegap tego.

Ćwiczenie: przyciąganie powierzchni

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

Aby pokazać możliwości bloków kodu, przekształcimy istniejącą definicję pola atraktorowego w formę bloków kodu. Praca z istniejącą definicją pokazuje powiązania między blokiem kodu a skryptami wizualnymi i ułatwia naukę składni języka DesignScript.

Rozpocznij od odtworzenia definicji z powyższego rysunku (lub otwarcia pliku przykładowego).

1. Zwróć uwagę, że skratowanie węzła Point.ByCoordinates zostało ustawione na iloczyn wektorowy.

2. Każdy punkt na siatce jest przesunięty w górę w kierunku Z na podstawie odległości od punktu odniesienia.

3. Po odtworzeniu i pogrubieniu powierzchni w geometrii powstaje wypukłość zależna od odległości od punktu odniesienia.

1. Najpierw zdefiniujmy punkt odniesienia: Point.ByCoordinates (x,y,0); Użyjemy tej samej składni Point.ByCoordinates jak ta widoczna w górnej części węzła tworzącego punkt odniesienia.

2. Zmienne x i y są wstawione do węzła Code Block, dzięki czemu można je dynamicznie aktualizować za pomocą suwaków.

3. Dodaj suwaki do wejść węzła Code Block mające zakres od –50 do 50. W ten sposób można objąć cały obszar domyślnej siatki dodatku Dynamo.

1. W drugim wierszu węzła Code Block zdefiniujemy skrót, który zastąpi węzeł sekwencji liczb: coordsXY = (-50..50..#11);Więcej informacji na ten temat podamy w następnej sekcji. Na razie wystarczy zauważyć, że ten skrót odpowiada węzłowi Number Sequence w skrypcie wizualnym.

1. Teraz chcemy utworzyć siatkę punktów na podstawie sekwencji coordsXY. W tym celu chcemy użyć składni Point.ByCoordinates, ale musimy też utworzyć iloczyn wektorowy listy w taki sam sposób, jak w skrypcie wizualnym. W tym celu należy wpisać wiersz: gridPts = Point.ByCoordinates(coordsXY<1>,coordsXY<2>,0); Nawiasy ostre oznaczają odniesienie do iloczynu wektorowego.

2. W węźle Watch 3D widać, że na siatce dodatku Dynamo znajduje się siatka punktów.

1. Teraz trudniejsza część: chcemy przesunąć siatkę punktów w górę na podstawie ich odległości od punktu odniesienia. Najpierw nazwiemy nowy zestaw punktów transPts. Ponieważ przekształcenie jest operacją na istniejącym elemencie, zamiast Geometry.Translate... użyjemy gridPts.Translate.

2. Odczytując węzeł na obszarze rysunku, widzimy, że zawiera on trzy elementy wejściowe. Geometria do przekształcenia jest już zadeklarowana, ponieważ wykonujemy operację na tym elemencie (za pomocą składni gridPts.Translate). Pozostałe dwie wartości wejściowe, direction i distance, wstawimy w nawiasach funkcji.

3. Kierunek jest łatwy do ustawienia — użyjemy składni Vector.ZAxis() do przesunięcia w pionie.

4. Należy też obliczyć odległość między punktem odniesienia a każdym punktem siatki, dlatego wykonamy operację dotyczącą punktu odniesienia w ten sam sposób: refPt.DistanceTo(gridPts)

5. Ostatni wiersz kodu pozwala uzyskać przekształcone punkty: transPts=gridPts.Translate(Vector.ZAxis(),refPt.DistanceTo(gridPts));

1. Otrzymaliśmy siatkę punktów ze strukturą danych odpowiednią do utworzenia powierzchni NURBS. Konstruujemy powierzchnię, używając składni srf = NurbsSurface.ByControlPoints(transPts);

1. Na koniec dodamy do powierzchni głębię, tworząc bryłę przy użyciu składni solid = srf.Thicken(5); W tym przypadku pogrubiliśmy powierzchnię o 5 jednostek w kodzie, ale zawsze możemy zadeklarować tę wartość jako zmienną (na przykład o nazwie thickness) i określać ją suwakiem.

Upraszczanie wykresu dzięki konwersji węzłów na kod

Funkcja konwersji węzłów na kod umożliwia zautomatyzowanie całego ćwiczenia, które właśnie wykonaliśmy, jednym kliknięciem przycisku. Jest to nie tylko wydajny sposób tworzenia niestandardowych definicji i bloków kodu wielokrotnego użytku, ale również naprawdę przydatne narzędzie do nauki tworzenia skryptów w dodatku Dynamo:

1. Rozpocznij od istniejącego skryptu wizualnego z kroku 1. ćwiczenia. Wybierz wszystkie węzły, kliknij prawym przyciskiem myszy obszar rysunku i wybierz polecenie „Węzeł do kodowania”. To wystarczy.

W dodatku Dynamo została automatycznie utworzona tekstowa wersja wykresu graficznego, wraz ze skratowaniem i innymi elementami. Przetestuj tę funkcję na własnych skryptach wizualnych i wykorzystaj możliwości bloków kodu.

Krótka składnia

W węźle Code Block dostępnych jest kilka podstawowych metod o krótkiej składni, które znacznie ułatwiają zarządzanie danymi. Podstawy zostały szczegółowo omówione poniżej. Wyjaśniamy też, jak za pomocą tej krótkiej składni można tworzyć dane i stosować do nich zapytania.

Dodatkowa składnia

Zakresy i sekwencje

Metoda definiowania zakresów i sekwencji może zostać zredukowana do krótkiej składni. Poniższa ilustracja przedstawia składnię „..”, która umożliwia definiowanie listy danych liczbowych za pomocą bloku kodu. Po zaznajomieniu się z tą notacją tworzenie danych liczbowych jest bardzo wydajnym procesem:

1. W tym przykładzie zakres liczb zostaje zastąpiony podstawową składnią węzła Code Block definiującą beginning..end..step-size;. Liczbowo będzie to: 0..10..1;

2. Warto zauważyć, że składnia 0..10..1; odpowiada 0..10; Wielkość kroku równa 1 jest domyślną wartością w krótkiej składni. Dlatego 0..10; daje sekwencję od 0 do 10 o kroku 1.

3. Przykład Sequence jest podobny, ale do ustawienia 15 wartości na liście używamy znaku „#” zamiast listy do 15. W tym przypadku definiujemy: beginning..#ofSteps..step-size: Rzeczywista składnia dla tej sekwencji to 0..#15..2

4. Używając znaku „#” z poprzedniego kroku, umieścimy go teraz w części „rozmiar-kroku” składni. Teraz mamy zakres liczb (Number Range) od początku „beginning” do końca „end” z ustalonym rozmiarem kroku „step-size”, co powoduje równomierne rozmieszczenie wartości między dwoma punktami: beginning..end..#ofSteps

Zakresy zaawansowane

Tworzenie zakresów zaawansowanych pozwala na łatwe korzystanie z listy list. W poniższych przykładach wyodrębniamy zmienną z notacji zakresu głównego i tworzymy inny zakres tej listy.

1. Tworząc zakresy zagnieżdżone, porównaj notację z „#” z notacją bez tego znaku. Zastosowanie ma ta sama logika co w zakresach podstawowych, choć rozwiązanie jest nieco bardziej złożone.

2. Możemy zdefiniować zakres podrzędny w dowolnym miejscu w zakresie głównym i możemy też używać dwóch zakresów podrzędnych.

3. Sterując wartością „końca” w zakresie, tworzymy więcej zakresów o różnych długościach.

W ramach ćwiczenia logicznego porównaj dwie wersje krótkiej składni i spróbuj przeanalizować, w jaki sposób zakresy podrzędne i notacja # wpływają na wynik na wyjściu.

Tworzenie list i pobieranie elementów z listy

Poza tworzeniem list za pomocą krótkiej składni możemy również tworzyć listy na bieżąco. Te listy mogą zawierać szeroki zakres typów elementów i można stosować do nich zapytania (należy pamiętać, że listy to także obiekty). Podsumowując: blok kodu pozwala tworzyć listy i stosować zapytania o elementy z listy za pomocą nawiasów kwadratowych:

1. Szybko twórz listy za pomocą ciągów i stosuj do nich zapytania, korzystając z indeksu elementu.

2. Twórz listy ze zmiennymi i stosuj do nich zapytania za pomocą notacji krótkiej składni zakresu.

Zarządzanie z listami zagnieżdżonymi jest podobnym procesem. Pamiętaj o kolejności listy i o korzystaniu z wielu zestawów nawiasów kwadratowych:

1. Zdefiniuj listę list.

2. Zastosuj zapytanie do listy za pomocą notacji z jedną parą nawiasów kwadratowych.

3. Zastosuj zapytanie do elementu za pomocą notacji z dwiema parami nawiasów kwadratowych.

Ćwiczenie: powierzchnia sinusoidalna

Pobierz plik przykładowy, klikając poniższe łącze.

Pełna lista plików przykładowych znajduje się w załączniku.

W tym ćwiczeniu przećwiczymy nowe umiejętności dotyczące krótkiej składni, aby utworzyć „jajowatą” powierzchnię zdefiniowaną przez zakresy i formuły. W trakcie ćwiczenia zwróć uwagę na to, w jaki sposób używane są blok kodu i istniejące węzły Dynamo: blok kodu jest używany do złożonej obsługi danych, natomiast węzły Dynamo są rozmieszczone wizualnie w celu zapewnienia czytelności definicji.

Rozpocznij od utworzenia powierzchni przez połączenie powyższych węzłów. Zamiast używać węzła number do zdefiniowania szerokości i długości, kliknij dwukrotnie obszar rysunku i wpisz 100; w bloku kodu.

1. Zdefiniuj zakres od 0 do 1 z 50 podziałami, wpisując 0..1..#50 w węźle Code Block.

2. Połącz ten zakres z węzłem Surface.PointAtParameter, który pobiera wartości u i v z zakresu od 0 do 1 na powierzchni. Pamiętaj, aby zmienić skratowanie na Iloczyn wektorowy, klikając prawym przyciskiem myszy węzeł Surface.PointAtParameter.

W tym kroku użyjemy pierwszej funkcji do przesunięcia siatki punktów w górę na osi Z. Ta siatka będzie sterować generowaną powierzchnią na podstawie funkcji źródłowej. Dodaj nowe węzły, jak pokazano na ilustracji poniżej

1. Zamiast używać węzła formuły, użyjemy węzła Code Block z wierszem: (0..Math.Sin(x*360)..#50)*5;. Krótkie objaśnienie: definiujemy zakres z formułą w jego wnętrzu. Ta formuła jest funkcją sinus. Funkcja sinus przyjmuje w dodatku Dynamo dane wejściowe w stopniach, więc aby uzyskać pełny kształt funkcji sinus, należy przemnożyć wartości x (jest to wejście zakresu od 0 do 1) przez 360. Następnie chcemy uzyskać taką samą liczbę podziałów, ile jest punktów siatki sterującej dla każdego wiersza, dlatego zdefiniujemy pięćdziesiąt podziałów podrzędnych za pomocą instrukcji #50. Na koniec: mnożnik 5 po prostu zwiększa amplitudę przekształcenia, dzięki czemu możemy zobaczyć efekt w podglądzie Dynamo.

1. Mimo że poprzedni węzeł Code Block działał dobrze, nie był całkowicie parametryczny. Chcemy dynamicznie sterować jego parametrami, dlatego zastąpimy wiersz z poprzedniego kroku wierszem (0..Math.Sin(x*360*cycles)..#List.Count(x))*amp;. Daje to możliwość zdefiniowania tych wartości na podstawie wejść.

Zmieniając suwaki (w zakresie od 0 do 10), otrzymujemy interesujące wyniki.

1. Transponując zakres liczb, odwrócimy kierunek fali kurtynowej: transposeList = List.Transpose(sineList);

1. Po dodaniu wartości sineList i transposeList uzyskujemy zniekształconą „jajowatą” powierzchnię: eggShellList = sineList+transposeList;

Zmienimy wartości suwaków określone poniżej, aby zmniejszyć zniekształcenia tworzone przez ten algorytm.

Na koniec zastosujmy zapytania do wyodrębnionych części danych za pomocą węzła Code Block. Aby ponownie wygenerować powierzchnię za pomocą określonego zakresu punktów, dodaj węzeł Code Block powyżej między węzłami Geometry.Translate i NurbsSurface.ByPoints. Będzie on zawierać wiersz tekstu: sineStrips[0..15..1];. Spowoduje to wybranie pierwszych 16 wierszy punktów (spośród 50). Po ponownym utworzeniu powierzchni widać, że wygenerowaliśmy wyodrębnioną część siatki punktów.

1. W ostatnim kroku, aby uczynić ten węzeł Code Block bardziej parametrycznym, będziemy sterować zapytaniem za pomocą suwaka o zakresie od 0 do 1. W tym celu dodamy ten wiersz kodu: sineStrips[0..((List.Count(sineStrips)-1)*u)];. Może to wydawać się skomplikowane, ale ten wiersz kodu pozwala szybko przeskalować długość listy do mnożnika z zakresu od 0 do 1.

Wartość 0.53 na suwaku powoduje utworzenie powierzchni tuż za punktem środkowym siatki.

Zgodnie z oczekiwaniami wartość 1 na suwaku tworzy powierzchnię z pełnej siatki punktów.

Przyglądając się wykresowi wizualnemu, możemy wyróżnić bloki kodu i przejrzeć ich poszczególne funkcje.

1. Pierwszy węzeł Code Block zastępuje węzeł Numer.

2. Drugi węzeł Code Block zastępuje węzeł Number Range.

3. Trzeci węzeł Code Block zastępuje węzeł Formula (jak również węzły List.Transpose, List.Count i Number Range).

4. Czwarty węzeł Code Block stosuje zapytania do listy list, zastępując węzeł List.GetItemAtIndex.

Blok kodu jest wyjątkową funkcją w dodatku Dynamo, która dynamicznie łączy środowisko programowania wizualnego ze środowiskiem tekstowym. Blok kodu zapewnia dostęp do wszystkich węzłów Dynamo i umożliwia zdefiniowanie całego wykresu w jednym węźle. Ten rozdział należy przeczytać uważnie, ponieważ blok kodu jest podstawowym składnikiem dodatku Dynamo.